A causa última de todo medo é a morte. O feito de saber que somos mortais, prescindibles, caducados lévanos a través da razón e a conciencia a todos os medos que podemos albergar ou desenvolver. E con iso Javier Beristain xoga nunha metáfora da morte de todos, concentrado nun cadáver enterrado sen nome. O xuízo final non sempre dá sentenzas finais ...
Que nefasto pode haber nun ser humano ignominiosamente enterrado sen unha lápida para marcar o seu nome cara a esa falsa eternidade de mármore? Que segredos puideron querer agochar baixo a terra dunha tumba solitaria?
Un personaxe que parece que quixo borrar da imaxinación popular. Enterrado, quizais, buscando a protección de Deus, para manter a súa infame memoria e a súa influencia maligna a salvo dos vermes e da decadencia.
O paso do tempo parece borrar todas as pegadas do cadáver sen nome. Pero entre bastidores moitos saben, aínda así lembran ...
Houbo violencia, houbo e entrega absoluta ao mal. O problema é que agora Julián quere saber, quere ser capaz de discernir as razóns dese abandono no esquecemento. 50 anos son moitos, pero o pasado sempre se pode eliminar. Unha vez que os recordos resucitan no presente, cando se elimina o chan baixo o que se agochaba a conciencia común, sempre poden espertar novos monstros.
O que suceda entón pode non compensalo. É máis que probable que a verdade permanecera sempre enterrada nese submundo que pode existir ou non a poucos metros baixo terra. Pero hai algo de magnetismo irresistible en toda a verdade e, a medida que Julián se achega a el, vese obrigado a seguir adiante, pase o que pase.
Podes mercar o libro purgatorio: almas perdidas, a última novela de Javier Beristain Labaca, aquí: