Oito, de Rebeca Stones

Para escribir a novela perfecta, teriamos que atopar o equilibrio máxico que podería crear a redonda obra. Sería entón adecuado compensar a insolencia, vehemencia e emocionalidade da mocidade do escritor ou escritora, cos fundamentos, a profesión e a intelectualidade do escritor adulto.

E dado que é imposible acadar ese virtuoso equilibrio do que o pasado nos deu e o futuro nos anticipa, o presente acaba configurando a nosa historia imperfecta. Excepto que a imperfección pode proporcionar un gran brillo de beleza que se inclina dun xeito ou doutro, coas vantaxes da madurez ou da xuventude.

Rebeca Stones é unha escritora insultantemente nova, todas emocións, toda paixón. A mocidade sempre reborda dese zume que queda do vaso co estertor dos anos vividos. Pero aínda o ten e xestiona perfectamente nisto libro oito.

O meu é ese alter ego apenas disfrazado do autor, un ser brillante, voluntario na procura de esencias cando aínda hai tempo para atopalas (o do tesouro divino da mocidade, que non era outra cousa, amigo Rubén Darío, que ese tempo entendía como un mañá inesgotable)

Mia ofrece oito días a cada alma atordada polas circunstancias. O seu protocolo de acción cara á recuperación integral do individuo esténdese durante pouco máis dunha semana, con doses de placebo (o único medicamento real) e descubrimento das boas emocións perdidas.

Max necesita a Mia máis que ninguén. Os seus pais contrátaa, asumindo esa praxe particular da nada médica. A negación, o rexeitamento á felicidade é a molesta virtude de moitos dos seres máis válidos e intelixentes. Só se trata de chegar a esa noción contraditoria da vida como espazo desde o que se pode consumir.

Coñecer a Max e Mía é como entrar no ceo e nos infernos de cada un de nós. Baixo o prisma dunha novela xuvenil, todos podemos afondar no que fomos e no que somos ...

Xa podes mercar aquí a novela Ocho, o novo libro de Rebeca Stones: