Coas últimas vibracións por Eva, a súa anterior novela da serie Falcó, que aínda repercute na nosa memoria lectora, Pérez Reverte saír cunha novela transición entre as propostas de Falcó e o que vén despois.
Sexa como for, esta novela preséntase como unha fábula cunha forte carga simbólica a través dunha personalización que acaba por facernos esquecer que é unha historia sobre cans. As vidas de Teo, Boris el Guapo, Negro e moitos outros cans ascenden a esa condición humanizada que Arturo Pérez-Reverte consegue desenvolver coa máxima credibilidade.
Non sei se cando remates de ler este libro poderás volver mirar un can do mesmo xeito. Se xa sospeitabamos que nesas miradas expresivas se agochaba algún tipo de intelixencia por riba do que se sospeitaba, cando rematemos esta trama confirmaremos todas esas sospeitas.
Como bo amante dos animais en xeral e dos cans en particular, o autor coidou de presentarnos un completo escenario dese mundo animal recoñecido por medio da fábula. Unha escena canina onde persisten patróns entre o moral, o instintivo e o espiritual. Pautas previamente respectadas polos homes como conxunto básico para manter un mínimo de convivencia entre iguais.
A viaxe de Negro en busca dos seus compañeiros perdidos tamén é un paseo por todas esas referencias que os cans poden aprender dos homes no proceso cara á domesticación, pero que agora só conservan moi por riba das nosas ensinanzas que foron derrubadas por nós mesmos.
Se algo sobrevive neste mundo despois dalgún tipo de hecatombe que seguramente nos esperará mañá ou en milenios, só os cans poderían esforzarse por recuperar un mundo onde prevalecen os vellos valores, en primeiro lugar para a conservación de calquera especie.
Cun pequeno desconto para os accesos deste blog, que sempre se agradece, xa podes mercar a novela Os cans difíciles non bailan, o novo libro de Arturo Pérez Reverte, aquí: