O novo autor Emiliano Monge preséntanos unha composición de relatos existencialistas. O ser humano diante do espello do seu ser obxectivo e subxectivo. Que nos gustaría ser e que somos. Que pensamos e que pensan de nós. O que nos oprime e o noso desexo de liberdade ...
Emiliano Monge sempre presenta unha narración sen contemplacións nin consideracións. A dureza das súas historias serve para desvelar as verdades e as miserias da nosa civilización. Esta selección de historias axuda ao lector a atopar o abismo, o que queda cando nos abandonamos ao mal por costume, baixo unha pátina de ben social da que, ao final, ninguén obtén ningún beneficio.
A superficie máis profunda é un bestiario do home como lobo de si mesmo: desde a árida intimidade do terror familiar ata a voracidade dun linchamento, físico ou mediático, a ira e a erosión son os soberanos aquí. Como se os personaxes fosen peóns dunha vontade vaporosa pero total, o destino persoal e a evolución social actúan nestas historias como unha forza anónima que o ordena todo. É dicir: disolve todo.
Cun estilo implacable, Emiliano Monge constrúe ambientes precisos de opresión. Dende as primeiras palabras de cada historia, insinúase unha imprecisión que se aveciña, un baleiro que se expande ferozmente ata levar aos microunivers á súa disolución final.
Os buracos negros de ironía ábrense en todas partes, pero neste caso o humor non ofrece alivio nin saída, senón que afonda na corrosión. Os personaxes -e os lectores- sospeitan que quizais nunca estiveron aquí, nesta pouca profundidade que chamamos mundo e, ao final, non hai outro consolo que o da golpe.
Podes mercar o libro A superficie máis profunda, o último libro de Emiliano Monge, aquí: