A morte e o que significa para os que aínda quedan. O loito e a sensación de que a perda arrasa o futuro, establecendo un pasado que cobra un aspecto de dolorosa melancolía, de idealización de detalles sinxelos, ignorados, infravalorados. Unha caricia anecdótica que nunca volverá, un calor humano, un bico..., todo comeza a enchar o imaxinario do pasado idealizado.
Lena estaba contenta con Jonás. Parece doadamente comprensible que así fose á luz da tráxica emoción coa que Lena se conduce a Tármino, a vila da que ocupou boa parte da súa vida ata a fatídica despedida daquel inquietante para sempre.
As cinzas de Jonás buscan tinguir o gris violáceo das lavandas que se espallan por infinitos campos. Cada anaco do seu po que antes era carne e sangue está destinado a flotar entre as correntes para instalarse entre a suave fragrancia das evocacións espirituais.
Pero cada vida que remata ten unha historia vivida que non sempre encaixa totalmente na multitude de perspectivas dos que compartían a presenza de Jonás.
E ante a ausencia do último que puidese declarar na súa defensa, o propio Jonah, a historia confórmase nun estraño mosaico de ideas que non encaixan no quebracabezas que Lena compuxera sobre Jonah.
Amigos, familia, o pasado antes de Lena. A vida de Jonah parécelle de súpeto completamente insondable para Lena. Ela que compartiu a súa existencia plena e agora sente a perda de alguén que non ten por que ser como ela pensaba que era.
Unha novela que invita a reflexionar sobre a infinidade da alma humana. A través de Lena vemos o que foi Jonás, ata que se complementa con conflitos pendentes e segredos que para Lena parecen irreais. Ninguén é o crebacabezas que alguén pode crer que compuxo. As circunstancias, os momentos. Somos cambiantes, variables e quizais só ao abrigo do amor poidamos ocultar dalgún xeito todo o que tamén somos, ao noso pesar...
Xa podes mercar a novela A memoria da lavanda, o novo libro de Reyes Monforte, aquí: