Todo o que se etiqueta como "gótico" créame un sentimento contraditorio ao principio. Atopei obras con ese escenario que me fascinaron e outras que me pareceron un desastre. Tanto no cine como na literatura. Especialmente a narrativa gótica deu para moitas derivacións máis que a gótica, churrigeresca.
E é que ao final o que prima, como case sempre é o don, o xenio, a creatividade axustada á intención creadora. Neste caso, coa etiqueta indicada anunciada pola editorial, entramos nun entorno verdadeiramente gótico pero sen fanfarrias, unha novela policíaca con ese punto de fantasía arredor do terror que resulta totalmente convincente e afortunado, para o meu gusto, por suposto.
Foi o ano 1854 en Barcelona. O corpo inerte dunha doncela aparece xunto a un pozo, famoso polos mitos que colgan sobre el. Dende a morte de «a dama do pozo»O que dá título a esta novela, hai outros novos asasinatos dun calibre similar. O ambiente sombrío compleméntase a medida que avanzamos na historia cunha interesante fantasía que encaixa á perfección co imaxinario decimonónico da cidade, aínda inmerso no esotérico como punto anterior á incipiente modernidade.
E sen dúbida movémonos nun apaixonado terror gótico. Liderado maxistralmente polo autor a través de escenarios máxicos. Personaxes como Octavio Reigosa, que investiga casos sempre baseados no empirismo e na razón, ou Andreu Palafox, o típico inventor co seu halo de maxia que alterna a ciencia, un agasallo especial cun punto de engano, capaz de presentar invencións que se asemellan á vida humana. ... ben, que personaxes coma estes confiren ese aspecto máxico aos sombríos e que redeseñan mortes, asasinatos, con toques fascinantes de fascinación nun final de vida difuminado entre o fantástico.
Podes mercar o libro A dama do pozo, a nova novela de Daniel Sánchez Pardos, aquí: