Sempre se dixo que non hai nada peor que sentirse só ao estar preto da xente. Ese tipo de admiración melancólica pola vida dos demais, inundada de completa sensación de carencia ou ausencia, pode resultar brutalmente paradoxal.
Pero tamén se di que a definición de melancolía é: a felicidade de estar triste. Esta definición tan alternativa xa ofrece outra magnitude á soidade. A creatividade intúese na soidade, adivíñase o sentimento puro e recoñécese, por simple contraste, que nalgún momento foi feliz, absolutamente feliz.
Este libro ven a falar desa creatividade que nace da nostalxia acumulada nas horas de soidade. Un certo punto de maxia perdura entre estas páxinas que describen a tristeza pero tamén a paixón emocional e física, que nos enfronta coa verdade última pero que nos fai gozar das pequenas verdades que quedan. E este libro A cidade solitaria ensínanos a soidade creativa duns personaxes que comparten, dende o pozo máis profundo da alma humana, os anacos da existencia xeral do ser humano.
Vivir é moito diso, de recoñecer a derrota vital en cada paso dado, de afrontar que as mans que te levan algún día se van, de querer pintar ou escribir a túa perspectiva do mundo para poder explicar como ves. esa soidade que nos agarda.todos.
E ao final esta historia é vital, porque na soidade hai grandes doses de lucidez para repudiar o artificial e o material e quedarse co espiritual e co intanxible. Porque ao final, cando todos fuximos dos nosos últimos momentos de soidade, só podemos gozar dun recordo vago que se esvaece no último punto de luz que ven os nosos ollos.
Podes mercar o libro A cidade solitaria, a última novela de Olivia laing, aquí: