A primeira idea que me chamou a atención cando descubrín este título foi que daba unha sensación moi completa, chea de matices. O son dentro dun iglú rebotando entre as paredes xeadas, transmitindo pero incapaz de comunicarse entre o aire frío. Unha especie de metáfora surrealista, onírica, de comunicación entre humanos ou de frío como a soidade, a tristeza, o incómodo recordo dentro do frío de vivir ...
E en certo xeito o libro A acústica dos iglús está composto por iso. As súas dez historias proporcionan imaxes ás veces inquietantes, outras directamente surrealistas, pero sempre transcendentais, eternas, como unha corrente fría suspendida no aire, a través da cal o son das vidas proxectado entre a realidade e a imaxinación rebota e rebota.
As historias máis interesantes pasan entre naufraxios persoais, parten das frustracións ou xorden como soños proxectados no gris da rutina. E nada mellor para poder chegar á alma dos personaxes que percorren este libro que alcanzar a súa imaxinación, trasladar os seus mundos cheos de fracasos ou tristeza a través dun novo prisma da imaxinación.
É coma se eles, os personaxes, ás veces puidesen escapar das súas vidas e conseguir visados nos seus soños. Quizais non sabemos o que está a facer unha nai cos seus dous fillos no asento traseiro do coche ... foxe ou volve a casa ?, pero o importante é se aínda ten un soño por onde pasear e tocar a felicidade. ...
Despedir o mundo a bordo dun teleférico constitúe unha imaxe moi exitosa para dous vellos que se coñecen ás portas da nada ou de nada ... O mundo baixo os seus pés, movéndose lentamente mentres deslizan sobre unha corda moitos metros desa terra agardábame ...
Xa podes mercar o volume de historias A acústica dos iglús, O novo libro de Almudena Sánchez, aquí: