A figura do escritor é o paradigma de todo, de todo o narrado, de todos os protagonistas diante do espello no que atopan o escritor, desfacendo a súa existencia diante dese Deus outrora dotado dun bolígrafo, logo co seu inquietante ruído de teclas e despois só deslizando os dedos sobre un teclado virtual. E Enrique Vila-Matas el sabe. Non se esconde na falsa modestia nin ofrece argumentos artificiais. O escritor escribe e crea mundos. E, polo tanto, escribir sobre un escritor sentado só é algo así como narrar as aventuras de Deus o día 1 antes de nada.
Unha colación de todo isto de Deus e do escritor, lembro a outro gran escritor nativo, o inconmensurable Manuel Vilas, en cuxo perfil de Facebook gozamos de conversas entre Deus e Vilas, dous rapaces sempre capaces de destruír a realidade para descubrir a súa parte máis divertida.
Por encima de todo o da creación, do poder que converte o ser humano nun novo Deus a través da linguaxe, está esta novela "Esta tonta néboa". Detrás do exitoso escritor Gran Bros escóndese o noso escritor de referencia nesta historia, Simon Schneider. Simon é o que se encarga, desde o seu refuxio nun recuncho do Mediterráneo catalán, de ofrecer argumentos cos que seguir alimentando o mito de Gran Bros, situado ao outro lado do mundo, entre as luces dos rañaceos. Pero no seu haber esta tarefa non só se atopa nas sombras para a gloria do autor do momento. As súas obras chegaron a moitos outros autores de maior importancia. E esa é a súa maior gloria, que o seu é dos demais, que as súas palabras e as súas inxeniosas composicións son pagadas para chegar a millóns de lectores. Porque no fondo é el o que len, aínda que ninguén quere sabelo ...
Sen dúbida unha loanza ao proceso creativo, con ese punto imposible do único interese creativo como un camiño sen fin nin gloria no que Vila-Matas abunda no paradoxo do narrador Deus. Ata que Simon, nun prolífico día de escritura, descobre de súpeto que lle falta esa frase que o une todo. Unha cita que tivo alí, no modo de espera no seu cerebro mentres escribía sobre iso, ata que desapareceu cando foi buscala ...
Non pode sentarse quieto, mirando a cita en absoluto voo. Esa tarde de outono, Simon abandona o seu refuxio no mundo e, como o Quixote, ou mellor dito como Cervantes, sae á procura da cita que limitou a eternidade, que o sentenciou todo, que describiu o proceso e o fundamento definitivo da escrita ...
Xa podes mercar aquí o libro Esta bruma insensata, o novo libro de Enrique Vila-Matas: