A cúpula celeste, cara á que ás veces miramos, de día ou de noite, cando viaxamos en avión ou cando buscamos o aire que nos falta baixo a auga.
O ceo é o horizonte da fantasía e está cheo de soños, cheo de desexos que levan brillantes estrelas fugaces e presenzas movidas dende este plano.
Así, non é de estrañar que o ceo estea en ruínas, sobreexposto a tantos soños rotos, desexos sen resposta e almas lanzadas ao cosmos durante séculos e séculos.
A verdade é que alí ninguén escoita. O bulicio é xordo. Quizais esteamos realmente abandonados neste mundo e que un posible Deus renunciou á tremenda tarefa de abrigar tantos planetas.
Estamos sós. Abandonados ao que somos, materia viva sometida ao libre albedrío. Pero como diría Milan Kundera, escribimos o bosquexo dunha vida para outra que nunca nos será concedido. E no ensaio da vida andas polos personaxes desta historia. Historias unidas por pulsións e emocións, por rutinas e miserias.
Pero hai esperanza en vivir, sempre hai o momento, por que se non? Se queremos que a vida signifique algo, esa felicidade transcende ao final dos nosos días, só temos que deixarnos ir e esperar a maxia.
Aínda pode haber un paraíso, por moito que o autor deste libro o considere perdido. É a maxia da literatura. No espello máxico dun lector, os personaxes construídos para transmitir certas emocións poden acabar comunicando unha mensaxe moi diferente.
Felicidade, humor aínda que sexa corrosivo. Personaxes que sinalan a desesperanza e a perda para acabar sendo bendicidos polo azar, o único que coida este mundo e outros mundos. Se non fose o azar, os planetas terían un impacto e as estrelas xa terían desaparecido. Un golpe de azar pode cambialo todo ou, polo menos, provocar ese brillo eterno do fugaz. E diso saben moito os protagonistas destas historias ...
Podes mercar o libro O ceo arruinado, de Ángel Fabregat Morera, aquí: