Nestes tempos non sempre sabes cando tes razón política ou non. É estraño, pero nas sociedades modernas e abertas parece que sempre tes que falar mordéndote a lingua, buscando o eufemismo adecuado no canto da palabra correcta. En resumo, tómao con papel de cigarro para non enroscarlo (modo eufemismos desactivados).
Con esta salvagarda de novas formas, etiquetaxe inmediata, novidades e posverdades, ser ti mesmo convértese nunha fusión do que outros ditan subrepticiamente, dentro da liberdade que tes despois da exposición pública.
En certo xeito, isto libro A arte de romper todo Ten un punto iconoclasta (innegable dado o título), relativo aos novos tótems que se erguen sobre nós. Unha especie de vía de escape, que se afasta nunha tanxente respecto ao destino orzamentario da protagonista: Miranda.
É certo que para escapar de tantas etiquetas é case imprescindible mirar ao abismo para descubrir a nada que tes diante. Miranda chegou a ese punto. E foi entón cando decidiu cambialo todo, rompelo todo. Un espírito libre como Miranda decide borrarse desta asfixiante realidade e busca outro lugar onde atoparse desde cero.
Na súa música, na súa nova liberdade, Miranda atópase a si mesma e, ao mesmo tempo, traza un camiño, ou polo menos un comezo, un xeito de dar os primeiros pasos para fuxir do establecido no momento no que non estás minimamente alí. en consecuencia, co que se espera que penses e actúas.
Un canto á liberdade do aburrimento, do odio e da desesperación. Miranda refai a si mesma como todos poderiamos refacer a nós mesmos. Só é cuestión de buscarte entre o ruído e preguntarte: ¿Estou realmente feliz así?
Podes mercar o libro A arte de romper todo, A estrea de Mónica Vázquez, aquí: