Ultimamente estou atopando moi bos libros de contos. Por casualidade ou non, para min foi un relanzamento deste estilo narrativo. Libros actuais como A acústica dos iglús, de Almudena Sánchez, ou música nocturna de John Connolly son claros expoñentes desta aparición, polo menos na miña biblioteca, da narrativa curta.
Pero tamén, no tocante á temática deste libro Como pensan as pedras, tamén se descobre un punto de sintonía temática. Parece coma se a historia atopara no existencial, profundo e nunha lixeira peneira de fantasía un gran campo fértil polo que espallar creacións de todos estes autores.
Destaca, sobre todo, a sintonía entre Brenda Lozano e a citada Almudena Sánchez. Ambos rodean o tema transcendental do fatalismo como un destino pouco esquivo para a persoa, pero adornan con brillantes notas fantásticas ou oníricas que parecen ofrecer imaxinación e fantasía, ficción en definitiva, como unha illa na que calmar a alma.
Como pensan as pedras, coa súa pretensión dun lirismo rudo e inerte, quizais dunha metáfora cruel sobre o ser humano como rocha, ofrece un prisma co que comezar a ler escenarios reais nos que aparecen destellos de fantasía ou misterio, unha fantasía e un misterio que se relaciona máis coa estrañeza do ser humano, coa particularidade do pensamento, da imaxinación, da conciencia de ser e de existir.
Personaxes con vidas próximas e perspectivas únicas sobre o mundo no que viven, como eses pensamentos errantes que te asaltan de cando en vez, unha vez que te desvistes e volves ser ese neno...
Xa podes mercar o volume de historias Como pensan as pedras, o novo libro de Brenda Lozano, aquí: