Polémicas recentes á parte, a verdade é que Javier Marías é un deses autores diferentes, capaz de sacar a chicha de calquera historia, dotando ás escenas cotiás dun peso e profundidade esmagadores, mentres a trama avanza con pés de bailarina.
Quizais por iso a mente dun creador coma el deslízase cara ao politicamente incorrecto sen ningún indicio de rectificación e fronteirizo coa falta de respecto (polo menos así o ven os que se adhiren ao politicamente correcto). Pero como diría Michael Ende, "esa é outra historia e hai que contala noutra ocasión". Xa se sabe que as opinións son como asnos, todos teñen unha.
En canto ao fondo desta entrada, o libro Berta Illa preséntanos a construción dunha vida en común, dun proxecto familiar criado desde a mocidade ata a madurez (esa etapa crítica onde poden xurdir dúbidas sobre o que se fixo ata o de agora).
Berta Isla leva moitos anos durmindo con Tomás Nevinsón. Comparten o seu día a día, tan particular polo seu alto rendemento, así como polo xeral nas súas rutinas. A vida común destes dous personaxes ofrece eses tolos brillos dos grandes días e as sombras dos peores momentos, abunda na idea da lixeireza do ser fronte a ideas como a permanencia, a unión, a estabilidade e a rutina. Aínda que as percepcións da situación conxugal á parte, o que move esta historia principalmente é o papel que Tomás Nevinsón debe asumir desde o exterior da súa casa. Tomás vese obrigado a situacións difíciles de encaixar coa súa vida persoal, convertendo o seu matrimonio ás veces nun cúmulo de ausencias e ata desaparicións prolongadas.
Mentres tanto, a rutina que máis ou menos poden compartir Tomás e Berta percorre un longo camiño. Sempre xorden disparadores que parecen buscar a implosión de toda relación. Momentos e descubrimentos transcendentais ou espertosos caprichosos desexos e desexos de soidade. Berta e Tomás, personaxes con pinceladas como os funambulistas que todos somos, sentíndonos seguros na nosa vida diaria pero asustados polo paso do tempo que nos toca cando facemos a introspección e que nos invita a avanzar na súa corda funesta cun paradoxal e medo tentador.
Berta Isla, un personaxe feminino que me recorda a Cándida (Unha familia imperfecta, de Pepa Roma), asume un papel no que todos podemos vernos reflectidos. Desde a súa xuventude ata hoxe é representado de cando en vez un ermo do tempo, no que apenas puido facer nada, no que case non pasou nada, sendo que os anos pasaron e a vellez aparece en todo o que o rodea. el.
Un aroma desagradable de oportunidades perdidas, viaxes persoais nunca emprendidas, habita cada alma que mira pola fiestra da rutina.
Xa podes reservar aquí o libro Berta Isla, a nova novela de Javier Marías:
1 comentario sobre "Berta Isla, de Javier Marías"