A sensación de que pasan os trens non é algo tan alleo ou peregrino. Adóitase pasar a todo mortal que nalgún momento medita sobre o que non saíu ben. A perspectiva pode afundirte ou facerte forte, todo depende de se eres capaz de extraer algo positivo entre o desánimo e a desesperanza. Algo así como unha resiliencia ante a túa propia perda de vidas.
Pero claro, casos como os de Pepa, a protagonista desta historia, son eses casos obxectivos de perda de vidas. É humano entregarse á causa dunha nai sumida na perda do seu marido, pero a situación pode chegar a ser tan absorbente que acabe anulando o coidador.
Narrar unha vida perdida por esta desgraza xeneralizada dunha nai a unha filla é unha visión dramática sen igual. Ao final, a súa nai consegue saír da súa depresión, pero a súa vida parece que desapareceu mentres a súa nai se recuperaba.
Se Pepa se equivocou ou se realmente fixo o que tiña que facer é o dilema que se lle aparece a Pepa cando o novo escenario de tempo sen dedicación ao que entregarse ábrese ante ela como unha dura encrucillada emocional.
Pero quizais non estivo todo mal. Nesta dedicación á recuperación da súa nai, Pepa aprendeu a loitar e intentar sacar o pouco positivo dunha vida gravosa. Por este motivo, cando coñece a Crina, unha muller vítima do tráfico de brancas, embarazada e completamente anulada polos seus opresores, Pepa entrégase corpo e alma á súa liberación, fronte a todo e a todos. E no seu novo traballo, na mellora compartida con esa nova vítima, quizais Pepa remate tamén por liberarse.
Podes mercar o libro Só vive, a nova novela de Carmen Amoraga, aquí: