Ás veces chega un momento no que o equilibrio do amor pasa do cariño e a rutina ao desexo e á incontinencia. Os filtros, tabús, moral ... chámanlle X. A cuestión é que pode xurdir, ninguén está libre del.
Abigail non intenta xustificar por que o fixo. Só nos mostra o camiño fácil que leva ao prohibido. De feito, o ser humano avanza baseado nas conquistas da razón sobre o prohibido, ou polo menos sobre o difícil. Todo o demais é inmobilidade e hábito cara ao abismo.
O mesmo ocorre no espazo das emocións. E pode ocorrer que, cando buscamos o límite das emocións cara ao determinado como prohibido, recuperemos a sensación de estar vivos. Non é cousa de Abigail, forma parte da contradición do ser humano, do mesmo xeito que respiramos osíxeno para vivir mentres oxidamos as nosas células e envellecemos.
A cada un correspóndelle pesar. Só Abigail ten en conta o que está a facer. Quizais o deixou levar un furor e unha furia absolutamente incontrolables ou quizais acabe de sucumbir a algún slogan dunha nova campaña para atopar a felicidade.
Sexa como for, o sexo pode converterse nunha gran fonte para satisfacer o desexo de rebeldía centrado en paixóns incontroladas. O estalido dun orgasmo pode reconciliarte cun mundo que parece negarte a felicidade.
Para que conste, todo isto non é cousa miña 🙂, é o que o personaxe de Abigail convida a pensar, baixo cuxa pel nos leva á frenética viaxe da infidelidade, das emocións ao límite. Abigail móstranos o sexo como unha busca dese ser letárgico na rutina, pero disposto a romper con todo de cando en vez, fuxindo furtivamente dos ditados do racional.
Quizais Abigail estea a buscar esta conta para a súa expiación. Pero o que está claro é que non se trata de buscar o perdón dos demais senón a súa completa liberación.
Podes mercar o libro Animais de compañía, a nova novela de Teresa Viejo, aquí:
1 comentario sobre «Mascotas, de Teresa Viejo»