A verdade liberarao. Todo o demais é un xogo de sombras, a necesidade de sobrevivir a circunstancias adversas e unha comprensión máis profunda dos que chamamos seres queridos.
Sarah Vaughan é un xogo de convivencia con estraños, no que todos temos certo recoñecemento. O foro interno, as razóns máis profundas para actuar como actuamos...
Só neste caso a verdade adquire algúns tintes tráxicos e dramáticos. James parece incapaz de ter dúas caras, de vivir dúas vidas. O típico veciño sobre o que, preguntado por un xornalista, todos sinalaríamos como alguén "tan simpático, agradable e cordial"
Porque chega o momento no que o fenómeno James transcende ese ámbito público de xuízos paralelos baseados en evidencias máis ou menos sólidas. O mundo enteiro prexulga e mesmo somete. E Sophie, a muller namorada e entregada ao seu marido, segue ao seu lado, intentando desfacer a pesada néboa que converte ao seu marido nun asasino desapiadado.
Sophie quere crer... como pretende facer o seu avogado, Kate. Pero ela, a avogada, goza dunha perspectiva privilexiada sen veos emocionais. Para ela os sinais son cada vez máis tanxibles, pero quere gardar unhas pingas de fe polo ben do seu cliente e da propia Sophie.
Un thriller que ás veces é un drama, que pasa por descubrir o monstro que pode habitar cun sorriso amable. O drama de quen apreta co puño a rosa chea de espiñas.
Por se acaso, Kate atrévese a exporlle a Sophie as peores posibilidades. Aínda que Sophie, no fondo, pode ser consciente de que algo anda mal no personaxe interpretado por James. É só que non quere ser consciente...
O argumento da defensa e a verdade. O papel de Kate tamén consegue transcender a propia novela. O papel dun avogado defensor que xa está catalogado como un monstruoso culpable é un paseo entre o profesional e o emocional. Kate cre que é impermeable, pero ela tamén pode acabar sufrindo graves consecuencias...
Xa podes mercar a novela Anatomía dun escándalo, o novo libro de Sarah Vaughan, aquí: