Unha metáfora exitosa entre as cartas sobre a mesa e o que finalmente ten a vida. O azar e o que cada un propón unha vez entrado no xogo da vida. Ir a farolear pode ser o movemento máis exitoso pero sempre é bo poder facer trampas, sempre que non sexan solitarios.
No caso de Hugo, o seu é subir sempre a oferta e mesmo romper a baralla se é necesario. Porque ao buscar o mellor compañeiro co que apuntar ao éxito ao final do xogo, o noso protagonista pode sacar cartas da manga para escapar dunha partida monótona cando un simplemente tira as cartas para tirar.
E non se trata só de amor o que indico das parellas. Nesta novela todos os encontros son maridaxes dende paixóns nacentes, dende a amizade ou dende a máis completa coincidencia. E o autor aprovéitao para desnudar a alma dos seus personaxes cun toque de realismo máxico. Non hai pretensión, histrionismo ou sobreactuación. Só o compromiso do autor de dar vida enteira a quen nos acompaña no camiño da súa existencia. E iso conséguese coma se xa coñecesemos a cada personaxe doutra vida. Porque a naturalidade nesta novela é como un don cara á empatía inmediata.
Sen dúbida, os personaxes desta trama interactúan cunha máxica sensación de verosimilitude e proximidade que nos predispoñen a vivir as máis intensas aventuras. Porque pouco a pouco a historia avanza cara a enredos de todo tipo. O da casualidade, as cartas que xogan e a ousadía de cada xogador para lanzar a súa orde ou finxir o seu póker.
E nesas, o papel de Hugo serve de escusa biográfica. Todo xira en torno a un Hugo que vive mil e unha aventuras diarias do estafador máis clásico da literatura. Un tipo ás veces cos seus flashes de heroe (definindo heroe como calquera que simplemente fai o que pode) pero tamén coas súas miserias entre evocacións nihilistas. A caracterización de Hugo ten todo para encaixar coas contradicións de cada fillo de veciño.
A trama vai tomando forma como un ciclón a piques de atrapar a Hugo. Personaxes como Cris ou Manolo están dando apoio a unha evolución precipitada dos acontecementos que os sitúan sobre abismos insospeitados cando a historia despega. O resultado é unha explosión, unha realidade cargada de dinamita nos seus alicerces e que acaba estoupando, por unha banda, á vez que implosiona tamén desde dentro dun personaxe como Hugo que xogou as súas cartas ao máximo. Para ben ou para mal.
Xa podes mercar aquí a novela "As cartas que nos tocan", de Ramón Gallart:
