3 mellores películas de Peter Weir

Ao mérito de O director australiano Peter Weir atopamos un puñado de grandes películas que, por desgraza, foron espalladas de forma moi puntual. Ignorando os motivos polos que Weir non asumiu máis direccións nas producións co seu particular selo oscarizado en varias ocasións. Quizais se trate dunha variabilidade argumental á que non queda outra que pensar no tipo na procura do guión máis preciso que se faga apetecible.

Aínda así, máis dunha ducia de longametraxes acompáñano na súa boa morea de décadas tras as cámaras. E sen que ningún dos seus filmes destaque por ningún signo distintivo realizado en Weir en canto a escenografía, fotografía ou cor, son precisamente o seu traballo minucioso e o protagonismo dos recursos ao servizo da trama o que fan que os seus filmes teñan éxito. Nada mellor que esa entrega, ese tipo de abnegación do ego polo traballo, para asegurarse de que fas o mellor para a película. En extremos que van dende a ambientación, os diálogos e por suposto os personaxes máis axeitados.

As 3 mellores películas de Peter Weir

O espectáculo Truman

DISPOÑIBLE EN CALQUERA ESTAS PLATAFORMAS:

Acusado de ser un personaxe histriónico dentro e fóra das películas, Jim Carrey foi o estereotipo perfecto para converterse nese Truman que vive a súa vida alleo ao que hai detrás. Esa idea estraña ou máis ben paranoica dalgún tipo de plan concibido nas nosas conciencias fai que todo pareza exagerado ás veces. Diso trata esta película entre o humorístico dun reality desapiadado e o sociolóxico arredor da noción de liberdade individual, de libre albedrío...

Carrey ocúpase, entre o humor e o desconcerto, de facernos vivir no seu mundo irreal cheo de alegorías e metáforas sobre o que acontece aquí, ao outro lado de toda ficción. Os medos do neno agarrado ao home incapaz de saír do que sempre foi a súa casa e as circunstancias rechinantes que fan que o seu mundo se saia do carrío.

Porque pouco a pouco todo o mundo vai caendo na mentira. Dende a súa muller ata a súa mesma nai. Mesmo aquel mellor amigo que nunca o traizoaría e chegaba a unha catarse delirante coa equivocada reaparición do seu defunto pai no medio da etapa da súa vida.

Truman por un lado. Pero de nuestra parte el gusto por la observación de los demás para escupir todo tipo de juicios sumarios. La estupidización de la televisión, los contenidos rápidos, la irrelevancia de lo que ocurre y se nos narra en televisión como tragedias de nuestros días…

A voz do seu amo. O director de Realidade conta aos personaxes o que teñen que dicirlle a Truman en todo momento. E publicidade subliminal, como cando a muller de Truman mira á cámara e intenta vendernos coitelos de cociña súper afiados. Unha película divertida pero tamén fascinante desde moitos outros ángulos.

Sociedade de poetas mortos

DISPOÑIBLE EN CALQUERA ESTAS PLATAFORMAS:

Entendo que moitos fans de Peter Weir consideren un erro poñer esta película en segundo lugar. Pero tales son os gustos. Para min, Truman, sendo unha película de entretemento en esencia, ten outras moitas visualizacións que nos fan movernos entre a realidade e a ficción xusto na dirección contraria á que fai o personaxe. Converxendo nesa porta onde se despide e chegamos.

Pero volvendo ao clube, falamos dunha película que abordaba por primeira vez o dilema do sistema educativo como o tren que berra pouco antes de descarrilar (quizais xa o fixo, dado o inmobilismo subxacente de case todos os sistemas educativos). , máis interesado no adoutrinamento que na formación máis humana).

Porque sí, hay que educar a los jóvenes. Solo que quizás en el momento en el que más precisan de adquirir esa autonomía, esa voluntad que los pudiera hacer personas libres en la edad adulta, el sistema educativo peca de una uniformidad imposible, de un planteamiento plenamente pasivo.

Todos lo sabemos. Todos lo asumimos. Sacrificamos a la mayor parte de la juventud con la simplista satisfacción del cerebrito de turno que saque el 10 y que colma todos los esfuerzos docentes. Todo un logro, todo un hombre o mujer exitoso para el porvenir…

O inesquecible profesor John Keating tira do don para exercer iso, como profesor. Porque no peor é que un profesor só debe ser o que ten o don de selo. Pero unha oposición é moito máis útil para conceder unha praza de docente... claro que é, onde acaba...

Me ha quedado el asunto un poco crítico. Pero es precisamente por el recuerdo de esta película que apuntaba a la idea del líder, del adulto empático, del profesor tan loco como para creer en todos sus alumnos henchidos de voluntad al grito de oh capitán, mi capitán.

Testemuña única

DISPOÑIBLE EN CALQUERA ESTAS PLATAFORMAS:

Puesto a hacer una película de suspense, un thriller de corte negro, Weir escogió una trama más intrincada aún con el protagonismo del niño que observa el crimen. Un chaval llamado Samuel de una comunidad amish que, encerrado en el retrete de un baño de gasolinera, pasa a ser testigo de un asesinato a sangre fría.

Só que a morte ten pouco de accidental. Moitos cabos soltos para un inspector chamado John Book encargado de descubrir o que pasou naquel asunto sombrío onde un policía acaba sendo "quitado do medio".

E só el, ese neno indefenso, pode aclararlle algo a Xoán. Só a sondaxe da criatura ponlle en claro risco porque son moitos os que non queren que diga nada do que puidera ver ou escoitar. Aproveitando a situación, achegámonos a un grupo Amish onde todo está a suceder dun xeito máis impresionante entre o segredo duns e o interese irrefreable doutros por desfacerse tamén do neno...

tarifa de publicación

1 comentario sobre "As 3 mellores películas de Peter Weir"

Deixe un comentario

Este sitio usa Akismet para reducir o spam. Aprende a procesar os teus datos de comentarios.