As 3 mellores cancións de Bunbury

Tiven que comezar esta nova sección do meu sitio de música con Enrique Bunbury. En parte porque me gustan os proxectos nos que se embarca. Tamén por ser do meu Zaragoza natal. E en terceiro lugar porque con el todo é descubrimento nun proceso natural de evolución vital e creativa.

Se ser artista é unha aposta polo que fas e polo que queres ser, máis alá dos mercados e dos gustos fugaces por un refrán pegadizo, entón, sen dúbida, Bunbury é un dos máis auténticos que podes atopar (en España xunto con Xoaquín Sabina, Leiva e pouco máis).

Os éxitos e fracasos son para aqueles que buscan a rápida conquista do seu nicho de mercado. Todo o demais, todo o que fai Bunbury é só exploración. A gran vantaxe é entón a entrega única e exclusivamente á creatividade. A quen lle gusta gústalle. Aínda que, por suposto, sempre se busca que cada vez máis xente lle guste. Unha conquista auditiva que quizais non chega sempre á primeira audición pero que acaba por darlle máis peso á música, cando se borra o estribillo fácil para non volver nunca máis e permanece a esencia da boa música.

Como sempre para os haters, ofendidos, puristas e outros, é unha selección subxectiva. Baseado, iso si, nunha audición exhaustiva da obra do inesgotable Bunbury...

As 10 mellores cancións de Enrique Bunbury

De todo o mundo

Unha balada perfecta que Raphael descartou para o seu repertorio. E o certo é que é un dos maiores emblemas de Bunbury. Como fiel reflexo da alma do músico (non de ningún músico senón do que representa Enrique e da súa constante procura) e como remota saudade de todo espírito humano na procura da aventura vital máis transcendente.

Señora Azul

Mestura de sintetizadores e guitarras que lembran a Bowie no fondo e na forma. Porque se Bowie berrou co seu Starman, Bunbury fixo o propio co seu home melancólico a bordo da última nave que abandonou este planeta azul.

a faísca correcta

Esa balada traída de tempos heroicos e que segue soando tan oportuna coma sempre. Quería ter seleccionado só as cancións solistas de Bunbury. Pero é imposible non mencionar esta obra mestra do rock máis baladero. A procura desa faísca que todo o alumea.

porque as cousas cambian

Por iso búscanse novos retos e avanzamos cara a novos horizontes. Porque as cousas cambian e non poden convidar máis que un necesario optimismo arrincado de toda nostalxia pasada. Superando penas e, a pesar da beleza melancólica que cantaba Johnny Cash no seu «Machucar«Como tema paralelo a isto, crecer ten que ser divertido.

No exterior

O estranxeiro aprende dobremente porque se libra do etnocentrismo habitual mentres se viste cos novos costumes. Sen turismo, só a viaxe desposuída de previsións e rutas estudadas. Algo que Bunbury xa aprendeu de Héroes del Silencio. Da súa alma viaxeira sae esta canción con aires do Mediterráneo capaz de movernos polo mundo como Ulises en viaxes imposibles.

infinito

Amor e desamor son o mesmo. Polo menos cando se cantan nunha balada mítica coma esta rematada con sons hipnóticos cara ao desenvolvemento argumental máis romántico. O amor vencido polo desgaste cantado como a oportunidade perdida, como a historia que xa non será e mesmo a perdición das cantinas e da morte, se chega, como único camiño para reconstruír o camiño perdido cara a ese infinito.

Alicia

Cando escoitas a Bunbury falar do seu "Radical Sonora" non parece que sexa o disco máis valorado do seu propio autor. Pero este fillo bastardo ten temas explosivos, rompedores entre a electrónica e a procura de sons de aquí e de acolá.

E Alicia foi o emblema daquel disco co que Bunbury desfixo o seu mundo e se reconstruíu entre os cascallos, co seu ruído como un certeiro agudo cara a todo tipo de sons na exploración.

O rescate

Cada un elixe quen pode pagar o seu rescate. Só que non todos están dispostos a asumir a que prezo. Entre a resistencia e o abnegación, as mans amables que recollen os restos do que fomos acaban pagando o que valemos cando todo está de volta.

Presos

Ás veces o brillo brilla desde o sinxelo. Unha composición para guitarra solitaria e corazóns tenros. Por suposto cun toque de romanticismo máis aló do que significa hoxe o romanticismo da man de estilos musicais que todo o destrúen. Unha pequena composición con ese chirrido das cordas da guitarra coma cravos pegados á alma.

Supoño

A mellor canción dun disco "Expectations" que ten moitos momentos máxicos. O típico disco no que te presentas a cada nova escoita, descubrindo matices estritamente musicais que ao mesmo tempo tocan novas emocións.

4.9 / 5 - (25 votos)

Deixe un comentario

Este sitio usa Akismet para reducir o spam. Aprende a procesar os teus datos de comentarios.