A véspera de case todo, de Víctor del Arbol

O título xa recolle a sensación de premonición fatal que rexe esta novela criminal. O destino conspira para atraer e entrelazar as almas rotas de personaxes que comparten pasados ​​sombríos e existencias sombrías. Os personaxes son moi diferentes no plano real, o que se centra nos papeis sociais, as orixes e a dedicación. Pero esa realidade queda relegada a un segundo plano mentres descubrimos como todos comparten unha perspectiva baleira similar sobre o mundo. Ausencias, traumas, perdas, violencia, decepcións. O tráxico sentimento é o que nos fai ver aos personaxes como alma xemelga nese plano da existencia subxectiva, moito máis alá das circunstancias particulares e do camiño real percorrido.

Se o personaxe de Xerminal Ibarra se non fose policía, a historia pasaría por unha novela dramática de sorprendente profundidade, cos mundos particulares dos seus personaxes redefinindo a realidade de cada escena. Turismo existencial ao corazón da natureza costa da morte. Só apto para os amantes da literatura máis exquisita; onde un amencer, a valentía do mar, a densa néboa ou a silenciosa quietude dunha cidade son dramatizados polo personaxe-guía de servizo, que se enfronta á intensa experiencia nese espazo onde os seus pensamentos e sentimentos flotan transformando todo o que te rodea.

A pesar de todo, a trama avanza lixeiramente dun xeito sorprendente. Víctor da árbore sabe resumir a pesadez descritiva existencial (pesadez en termos de gravidade que imanta aos personaxes co seu pasado), coa lixeireza dunha acción que se desliza grazas a tantos números pendentes. A trama avanza grazas á procura dos motivos para que cada personaxe se converta no que son, os motivos das súas lesións.

Da busca para reparar algúns vítimas da ditadura arxentina, ata a imposible recomposición de nais que perden aos seus fillos, percorrendo as historias de nenos obrigados a saír da infancia brutalmente e por almas sensibles que non sabían, nin sequera saben, nin poden atopar o seu lugar no mundo.

Sen dúbida, un tráxico cosmos de personalidades que destellan na profunda escuridade, co xa habitual recurso literario de flashbacks que converte a historia nun crebacabezas, todo lixeiramente eliminado (coma un bo cóctel) grazas ao aspecto da investigación policial que o bo de Ibarra é. preocupado por personificar como fío condutor para tantas e tantas vésperas de case todo.

Só ao final, un innegable punto de esperanza parece transmitir a calma dalgúns dos sobreviventes. Aqueles que, despois de romper completamente a alma contra as rochas, poden trazar unha nova viaxe. Os que se foron e os que, a pesar de todo, seguen agarrados ao pasado parecen permanecer como os atopamos, sumidos neses pares que nunca anuncian unhas vacacións.

Xa podes mercar A véspera de case todo, a última novela de Víctor del Arbol, aquí: