Se realmente existe unha literatura feminina, entón este libro é unha literatura masculina plantexada en absoluta equidistancia con respecto a esa outra narración para mulleres que presenta historias sobre o desamor e o desacordo, sobre a resiliencia feminina ante calquera adversidade.
Porque ao final somos tan iguais que, ante a derrota, necesitamos os mesmos estímulos para poder seguir adiante.
E cando chega o momento de superar a estraña derrota da vida, en primeira instancia, o home pode ter que derrubar máis muros para descubrir as súas propias emocións e as súas motivacións máis profundas coas que saír adiante completamente renacer.
Erri era un rapaz criado na inercia das súas circunstancias. Sen algunhas referencias familiares clásicas, tivo que buscar outras referencias tan improvisadas como válidas se a mensaxe é a correcta.
Só que non por iso Erri creceu como un tipo seguro de si mesmo (e é que tamén interveñen a xenética, así como moitos outros factores circunstanciais).
Erri é un estoico práctico, dos que parecen estar nun letargo agradable, nun hedonismo de ver medrar a herba.
Ata o momento no que tomas o temón do teu barco para decidir aproveitar un ou outro vento en lugar de sucumbir aos seus caprichosos golpes.
A vida con Matilde avanzou por esa mesma inercia na que estivo envolto dende pequeno. Só cando sae ela rompe todo.
Excepto que na vida as cousas sempre rompen para mellor. Desposuído da súa realidade, Erri xa non ten que ir con eloxios ao seu mundo. Exposto ao mundo como un ecce homo, Erri xa non ten que finxir cordialidade e submisión ao seu pasado.
Nunca é tarde para vivir. Deixar pasar o tempo, sen máis, un día ofrece unha visión sombrío. E converterse nunha nova persoa, mellor para si mesmo, é tan doado como sufrir un percance vital que acaba por liberarte de todo...
Cun pequeno desconto para os accesos a través deste blog (sempre de agradecer), xa podedes mercar aquí a novela A tristeza é un durmir leve, o novo libro de Lorenzo Marone: