Sempre me gustaron as fábulas. Todos comezamos a coñecelos na infancia e redescubrilos na idade adulta. Esa posible dobre lectura resulta simplemente encantadora.
de O pequeno príncipe arriba Rebelión na granxa pasando por best-sellers como A vida de Pi. As historias de aparición sinxela na súa propia fantasía de fábulas acaban por ser fascinantes alegorías que chegan a profundar na diversidade de aspectos do noso mundo.
No sinxelo título: A tigresa e o acróbata, xa se adiviña a imposible realidade da fábula, que non obstante é unha gran ferramenta literaria para que o lector, dalgún xeito misterioso, poida empatizar cos personaxes a través dos ollos do seu fillo.
Os nenos adultos podemos ver máis alá do que se narra. Supoñendo a fábula como un guiño do autor, consideramos as grandes perdas vitais como a fonte de tristeza da que beber para emprender camiños solitarios.
A fábula libéranos dos prexuízos, das ideas forxadas ata a idade adulta e comezamos a vivir o que lemos partindo de cero. Interiorizamos a tigresa e descubrimos partes de nós nesta viaxe.
As fábulas adoitan compartir unha característica común. E non son obras moi extensas. Hai tanta síntese de ideas marabillosas anunciadas no lanzamento de The Tigress and the Acrobat que o recheo seguramente tería sido chirriante.
Así que este fantástico pequeno libro é moi recomendable para todos. Dado que sempre tomamos novos camiños, nunca está de máis parar un pouco a ler para redescubrirnos contemplando o camiño que xa percorremos.
Xa podes mercar La tigresa y el acrobata, a última novela de Susanna Tamaro, aquí: