A regata, último traballo de Manuel Vicente ten dúas lecturas. Ou tres ou máis, dependendo do lector-lector. É o que ten o paraíso que nos foi concedido na Terra. Todos podemos participar nela na medida en que queiramos crer nas aparencias ou saber apreciar as realidades últimas. E a literatura, sobre todo da man dun autor como don Manuel Vicent, é a ferramenta perfecta para levarnos nunha especie de traxicomedia de personaxes na procura do seu destino máis amable.
Ese gran anhelo, o paraíso na Terra, ben podería ser un lugar como circea, o espazo que o imaxinario do autor nos presenta á beira dun Mediterráneo abraiante, onde Dora maio gozar da opulencia ata o exceso de felicidade. Dora esperaba escapar nunha regata polo dócil Mediterráneo, domesticada por elegantes e novos ricos. Pero ao final quédase sen mentor e sen billete para o barco. E acaba volvendo a Madrid, buscando derrotado un novo lugar dende o que volver a crer en algo, pero coa alma lastrada por aquel paréntese vital á beira do Mediterráneo.
A regata atopa novos participantes e comeza o seu blog hedonista. Os ollos dun escritor puxeron o contrapunto a tanta insensatez de personaxes sen alma nin escrúpulos, polo menos en apariencia. Aínda que co peso das súas triviais existencias acompañando as súas contradicións e o seu egoísmo.
Pero todos saben que son vulnerables. E nos momentos nos que asumen a súa presenza irrelevante, xa sexa ante unha maxestuosa saída do sol ou ante a brusca veloz do mar, evocan as súas desgrazas e descobren as súas miserables defensas coas que intentan tapar o baleiro.
O horizonte do Mediterráneo verá nacer os novos días ata os últimos que quedan. Ata ese amencer sen admiradores, ese espertar sen conciencia; o día no que o auténtico mediterráneo aparece eterno para todos. E o silencio silenciará os últimos ecos da farsa das nosas vidas.
Xa podes mercar aquí La regata, a última novela de Manuel Vicent:
1 comentario en «A regata, de Manuel Vicent»