Dende o guión cinematográfico ata a novela hai poucos pasos. Outro bo exemplo, nas antípodas temáticas (no que a novela se refire) de Manuel RíosÉ David trueba. Porque máis aló da súa coincidencia xeracional, cada un destes dous autores converteu no relato preocupacións moi dispares.
E aínda así nos dous casos detéctase ese dinamismo, esa vida que salpica en forma de imaxes moi vivas.
E por suposto, conseguir esa vivacidade nunha novela policial como "A pegada do mal" é un aliciente para unha trama que se move entre as cavernosas sombras da alma humana.
Non hai mellor metáfora para esa escuridade das profundidades que as propias escavacións de Atapuerca. Vestixios de humanidade primaria enterrados ou enterrados entre capas de terra ou superaron o limiar das antigas covas.
É aí onde se descubre a vítima dun crime que comeza a lectura do caso, enlazándose inmediatamente con algo similar que aconteceu uns quilómetros ao norte, en Asturias. Quen foi o encargado de asasinar á nova, para finalmente situala entre as representacións humanas de papel maché que adornaban as escavacións, parece querer significar algo sobre a primitiva violencia ritual humana e tribal.
Aos que intentaron conectar os puntos a primeira vez, de xeito improdutivo, pídeselles de novo para ver se esta vez son capaces de vincular precedentes e pistas actuais. A inspectora da policía xudicial especializada en delitos, Silvia Gúzman terá que confiar de novo nun vello compañeiro xa fóra do corpo: Daniel Velarde.
A vontade do xuíz que decide unilos apunta a unha mellor e máis rápida resolución do caso. Pero sucederon cousas entre eles que saltaron do ámbito persoal á realización do caso e á resolución final do homicidio. Superar eses días para acabar unindo forzas será un desafío. A non ser que outra persoa intentase reunilos como o broche final máis brillante para un plan malévolo.
Xa podes mercar aquí a novela A pegada do mal, o novo libro de Manuel Ríos San Martín:
Esta novela de Manuel Ríos levaba tempo que levaba o ollo, non porque a lera antes, senón porque seguín a súa traxectoria cinematográfica con moita satisfacción e teño curiosidade por ver como se desenvolve na literatura. Sempre me gustaron as novelas que se desenvolven baixo ese sentido cinematográfico, moi ao estilo de Carlos Ruiz Zafón, porque podes imaxinar as escenas con máis claridade na cabeza.
Ademais, o xénero mola bastante aínda que xa é algo que se viu demasiado, (asasinatos e rituais), pero non me cansa. Definitivamente vou botarlle un ollo, grazas pola recomendación.
Vexo que ti tamén escribes e tes algún conto no blog, por casualidade non te atreveches cunha novela? É algo que vin facer a varios autores na web, principalmente a través de Amazon. Saúdos.
Alégrome de que che sirva a recomendación.
En canto ás miñas propias novelas e relatos, publiquei en varias editoriais e si, tamén en Amazon.
Saúdos!
Grazas, Oscar. Xa me comentarás.