Hai un non sei que premonición fatal en todas as escenas tranquilas e pacíficas, afastadas da folleira multitude. Nunha especie de deserto, entre cactos e grilos, Elmer e Rose sobreviven coas súas cinco fillas. A vida bate a un ritmo pausado, a realidade transcorre coa cadencia do tempo atrapada entre o terreo estéril dunha vasta chaira.
A chegada dun estraño chamado Rick, un turista perdido ao que se lle ofrece refuxio e descanso, acaba converténdose nun punto crítico de tensión na familia. Quizais a visita de Rick non sexa tan casual como parece, quizais o rapaz atopou finalmente o que buscaba.
As cinco fillas son atraídas polo descoñecido, mentres os seus pais Elmer e Rose comezan a sentir que outra cousa levou a Rick alí. É curioso como nun espazo amplo, con multitude de horizontes posibles e distantes, a vida se estreita ata xerar un espazo asfixiante.
Porque a verdade está a xurdir como auga escura dun pozo cavado nese ermo. Porque é máis que probable que a peculiar familia non vive por separado do mundo por casualidade. O problema é que as razóns que os levaron alí parecían escondidas para sempre.
Do mesmo xeito que os cactos desenvolven espiñas en lugar de follas para evitar a perda de auga, a familia mestúrase con este sistema de defensa. Cada personaxe móstranos unha reacción extraordinaria ante algúns acontecementos inauditos que precipitan nese escenario tranquilo pero xa sinistro.
No libro A casa dos cactos Descubrimos que non hai lugar onde fuxir dun mesmo, de asuntos pendentes, de medos e de decisións dramáticas.
Xa podes mercar aquí o libro A casa entre os cactos, a última novela de Paul Pen: