Sexamos realistas. Se hai un club mítico por excelencia en España, ese é o Atlético de Madrid. O mito está forxado a partir de vitorias contra as adversidades e do inferno despois de desastrosas caídas. Esta é a única forma de acadar a gloria e o que leva consigo: o mito.
Os mitos do deporte non só se rexistran nos trofeos. Máis alá do que souberes gañar ou perder, sempre hai como o fixeches, como competiches e como a túa xente se sentía integrada coa túa forma de pensar e xogar cada momento.
Despois de medio século o Calderón despídese. E moitos fans senten a perda e a pena. Porque todo home atlético se fixo alí, aferrado á man dun pai ou dun avó, observando con fascinación as bancadas, a súa gran imperfección e a sensación de tantas gorxas e tantos corazóns. Dende as bancadas, na radio ou na televisión, o Calderón magnetizou a todos os seus seguidores.
Este libro Hasta siempre, Vicente Calderón é o mellor eloxio. Un discurso coral entre emocións e recordos, entre risas francas e bágoas conmovedoras. Kiko, Abelardo, Futre, Torres ou Gabi comparten as súas historias entre estas páxinas, entre o anecdótico e o transcendental, co orgullo de pertencer a quen sempre soubo onde estaba a súa casa.
É a lei da vida. O estadio marcha. O río Manzanares quedará orfo. Un certo chisco de melancolía acompañará aos atléticos. Pero o certo é que nada é novo. Ser atlético é ter ese punto de melancolía dunha gloria que sempre se toca, ás veces se consegue e por suposto sempre se anhela como un horizonte vermello e branco.
Podes mercar o libro Adeus, Vicente Calderón, O libro de Patricia Cazón, aquí: