Cando experimentas unha guerra, non sempre escapas dela saíndo da zona de conflito. Na consideración aséptica deste último termo, xa existían outros conceptos como: casa, infancia, fogar ou vida ...
Heda saíu da súa casa ou zona de conflito acompañada da súa familia. A promesa dunha vida pacífica parecía a solución a todos os seus problemas. Pero o futuro é unha masa de recordos oxidados, prolongados cara ao futuro último: a morte.
Porque hai xente que anda morta na vida, almas zombies que nunca máis poderán sentir ningún agarimo. O ambiente familiar de Heda acompaña a súa melancólica evolución en todo o mundo. Toda a súa familia, o seu pai, nai e irmán son só o aspecto físico do que foi a súa casa.
Europa, como obra narrativa, achégase a Heda e ao resto de personaxes desde unha perspectiva hermética. Algúns personaxes varados pola dor non poden presentarse abertamente coas súas penas e as súas esperanzas. As súas almas están pechadas ou rotas, actúan como seres alienados e só en poucos momentos hai un sentimento de humanidade. Suficiente para que o personaxe en cuestión esperta un brillo singular, proporcionando sensacións multiplicadas polo seu sinxelo pero eterno resplandor.
Que a narrativa transmita tanta dor oculta é un logro que só pode acadar unha boa pluma. Chegar a entender a Helda, imitar a súa tráxica existencia xustifica toda lectura.
Á superficie, a novela fala do gran problema dos refuxiados, do que significa (e non sempre entendemos) saír da túa casa. Chove a culpa, o odio e os malos tratos sobre estes condenados á emigración.
Todo o que hai que ler para empatizar cos casos concretos, dentro da xeneralidade, só pode facer ben no lector. Quizais inculque outras sensacións para comprender o que significa saír da súa casa.
Xa podes mercar a novela Europa, o último libro de Cristina Cerrada, aquí: