Lara atopa ese traballo estacional co que conseguir un diñeiro que tiñe de azul os seus números vermellos. Un traballo sinxelo de recepcionista nun cámping madrileño. A figura de Asier, un monitor de tenis coa súa aparencia coqueta e a súa locuacidade non tardou en chamar a atención de Lara que, aínda que está afeita a ese tipo de rapaces con pretensións de grandeza e coñecedores do seu atractivo, non pode deixar de dedicarlle por inercia a súa sorriso.
Un encontro sinxelo que, con todo, desatará unha tormenta, como a suave brisa que anticipa a tormenta, e o naufraxio das emocións no mar do desexo. Lara está de enhorabuena, atopou un traballo cómodo e un amor estival que a mantén nesa nube ideal de sensacións acunadas polo pracer e as súas hormonas endorfinas.
Pero ese tipo de paréntese amoroso propio do verán sempre ten os seus momentos de dúbida. A medida que pasan os días e achégase o final do verán, Lara comeza a pensar se ese amor foi unha illa ou se realmente puido pisar o continente dun gran continente. Durante un tempo o amor xera un espazo atemporal, máis aínda no verán, un terreo onde un se move instintivamente, inconscientemente.
O curioso é que tamén ten esas dúbidas. Asier intúe que pode haber algo máis, que quizais esta sexa unha oportunidade para algo inesperado e máis duradeiro. A vella, contraditoria, máxica e melancólica noción do efémero, da lixeireza como reflexo romántico ou como sinal inequívoco de conexión total.
Un dilema entre sensacións e realidade, entre o posible dun amor fugaz como un amor eterno, esas vellas dúbidas que nos asaltaron a todos algún verán, concretamente aquel verán no que aprendemos a voar.
Podes mercar o libro O verán aprendemos a voar, a nova novela de Silvia Sancho, aquí: