Na procura dunha historia que aborde este universo que se desenvolve nas nacentes relacións humanas, Jonathan Coe, pola súa banda, trata a exquisitez dos detalles máis introspectivos. Si, por suposto, Colar Non pode abandonar esa preciosidade detallada que contextualiza coas descricións máis completas. Dende a sala na que se desenvolve unha conversación cos seus adornos e aromas ata o mundo que pasa máis aló das súas fiestras. Un inventario que este autor nos presenta como o repertorio do narrador obsesionado por facelo todo visible e tanxible...
Con cincuenta e sete anos, a carreira de Calista Frangopoulou como compositora de bandas sonoras, un grego que vive en Londres desde hai décadas, non está no seu mellor momento. Tampouco a súa vida familiar: a súa filla Ariane vai estudar a Australia, ao parecer non a entristece do mesmo xeito que entristece á súa nai, e a súa outra filla adolescente, Fran, está á espera de interromper un embarazo non desexado. Mentres a súa profesión a acurrala e as súas fillas, decididas ou vacilantes, comezan a abrirse camiño pola súa conta, Callista lembra o momento en que todo comezou para ela; Xullo de 1976, cando estaba en Los Ángeles, e aparentemente pouco preparada para a ocasión, apareceu coa súa amiga Gill nunha cea celebrada por un vello amigo do seu pai: un director de cine dos setenta do que ningún dos dous sabe nada, e resulta que ser Billy Wilder; Wilder, que, coa súa esquiva bonhomía, acaba contratando a Callista como intérprete para que a axude na rodaxe da súa nova película, Fedora, que se rodará en Grecia ao ano seguinte.
E así, na illa de Lefkada, no verán de 1977, Calista Frangopoulou comeza a abrirse camiño pola súa conta como farán despois as súas fillas: e descobre o mundo, e o amor, e, da man dunha das súas grandes xenios , unha forma particular de entender o cinema que comeza a desaparecer. Iso é o que leva agora. Non fixeches unha película seria a menos que os espectadores saian do cine coa sensación de querer suicidarse. (…) Hai que darlles outra cousa, algo máis elegante, un pouco máis bonito”, di, primeiro sardónico e despois tenro, un Billy Wilder excelentemente caracterizado nas páxinas deste libro; e máis adiante engade: «Lubitsch viviu a gran guerra en Europa (refírome á primeira), e cando xa pasou por algo así o interiorizaches, entendes o que quero dicir? A traxedia faise parte de ti. Está aí, non tes que gritala dende os tellados e salpicar a pantalla con ese horror todo o tempo".
Atentos ás ensinanzas do profesor, O señor Wilder e eu aposta por unha bondade cargada de contido, capaz tamén de abordar o drama coa maior sobriedade: as incertezas da mocidade, pero tamén as da idade adulta; as debilidades da familia, os seus puntos fortes; o trauma privado e colectivo do Holocausto... todos aparecen nesta novela nostálxica, doce, atemporal e encantadora, coa que regresa un Jonathan Coe cheo de sensibilidade e oficio.
Xa podes mercar aquí a novela "Mr. Wilder and I", de Jonathan Coe:
