Amaia Salazar é unha inspectora de policía que regresa á súa cidade natal de Elizondo para tratar de resolver un escándalo caso de asasinato en serie. As adolescentes da zona son o obxectivo principal do asasino. A medida que a trama avanza, descubrimos o escuro pasado de Amaia, o mesmo que a ten sumida nunha ansiedade persoal que agocha coa súa impecable actuación policial.
Pero chega un momento no que todo explota ao aire, relacionando o caso co pasado tormentoso do inspector ...
trama impecable, á altura das mellores novelas policíacas. Lin durante unha convalecencia e paréceme fascinante como o autor conseguiu mergullarme de cheo na historia da páxina 1, abstraéndome completamente do tempo (xa sabes que deitarse na cama por algunha enfermidade, iso é o que máis se agradece sobre a lectura, o paso lixeiro e entretido das horas).
Berrou uns instantes no que o caso entrelazouse cun aspecto mitolóxico da zona onde transcorre a historia. A aparición dalgún ser mitolóxico que serviu de complemento para introducir aspectos máis persoais do tormentoso pasado do inspector nun terreo de fantasía provocou ese "clic" de desconexión ocasional da lectura. Son momentos que te sacan do nó da historia e fan que todo coxee.
Por sorte son só momentos para presentarnos á atormentada muller que deambula entre recordos fantasmagóricos e anhelos vitais. Pode que teña toda a súa xustificación como ferramenta literaria de dispersión puntual, pero pola miña parte non me cadrou, desviouse demasiado sen o retorno necesario que ao meu xuízo require algunha ramificación dunha trama.
Pero como digo, estas valoracións persoais non restan nada a un conxunto excepcional, só son malentendidos moi específicos.
A resolución do caso é digna do mellor Agatha Christie
Xa podes mercar O gardián invisible, a primeira parte da triloxía de Baztán Dolores Redondo, aquí:
2 comentarios sobre «O gardián invisible, de Dolores Redondo»