A vida e o traballo do pobo espartano sempre é emocionante. A súa chegada ata o día de hoxe como o mellor exército de guerreiros, educado para a batalla desde o berce, úsase como emblema do esforzo, a austeridade e a loita e defensa de todas as causas.
Por este motivo, sempre é suxerente emprender unha nova entrega da fascinante mitoloxía que rodeaba esta cidade, transformada pola literatura de Homero e Virxilio nunha especie de preludio do Ceo na Terra. En libro O espartano gozamos dun capítulo único sobre o mítico Perseo, fillo do rei Demarato.
No medio dunha loita, no século V a.C., a Perseo confíaselle deixar a fronte e regresar a Esparta para entregar unha epístola do rei Leónidas á súa muller. Perseo acepta a tarefa sen moito gusto, pero acaba asumindo a xerarquía e procede á tarefa.
O desenvolvemento desta novela ten bastantes similitudes coa película Gladiator e indícome así, de súpeto porque os acontecementos posteriores a este feito abundan nesta idea de conspiración. Os grandes personaxes sempre teñen inimigos xigantescos. Sucedeu con Máximo Décimo Meridio e o mesmo ocorre con Perseo neste caso.
Pero a lectura da novela non é menos atractiva por esta analoxía. Perseo é desherdado, renegado e, por suposto, tamén afastado dun amor indecible por Gorgo. Pero un espartano afronta o seu destino con coraxe e ofrecerá a súa vida se fose necesario para a restauración da súa honra.
A idea de vinganza é un dos motivos literarios que sempre funcionaron mellor. A gran referencia é O Conde de Monte Cristo, pero calquera traballo creativo que aborde este sentimento de necesaria substitución do mal causado implica ao lector ata o fondo.
E esta trama móvese nesa liña, co seu correspondente aspecto bélico desde un punto de vista en movemento no que se espera discernir se o bo e vello Perseo finalmente consegue gloria, vinganza ou morte ...
Podes mercar o libro O espartano, A nova novela de Javier Negrete, aquí:
Unha boa novela que retrata perfectamente o modo de vida e os costumes de Esparta. Ao principio ponse un pouco cansativo ata que o protagonista cae en desgraza, como dis que nos recorda a El Conde de Monte Cristo. Lectura moi recomendable.
PS Con menos páxinas tamén podes contar o mesmo.
O de palla sempre é relativo. Pero si, tamén me gusta un pouco máis de síntese ...