Hai actores perfectos para diferentes xéneros. Luis Tosar e o suspense no seu sentido máis amplo é un dos encontros máis felices da cinematografía española. E este actor galego pode encarnar o mal en calquera das súas actuacións; ou no lado oposto, enfrontándose ao máis nefasto como o máis digno heroe cotián. Sempre con ese sentimento de personaxes feridos, cargados de culpa, asomándose a abismos ou enfrontándose a demos particulares...
O físico axuda, por suposto. Porque o seu aspecto invita a etiquetar ligado a ese punto escuro. Pero máis aló das primeiras impresións, Tosar destaca moito pola súa capacidade para levar ao extremo calquera interpretación que lle veña.
Máis aló do recoñecemento xeral e dos baños de popularidade que no seu caso seguramente alcanzaron o seu punto álxido con Celda 211, a un bo actor coma el xa se lle ensina dende hai tempo. Unha carreira actoral chea de éxitos que non poden deberse senón a esa capacidade de facer seus todos e cada un dos personaxes. Porque non é doado convencernos en cada nova película de que xa non é o personaxe anterior. E Tosar conségueo dende a primeira escena.
Top 3 películas recomendadas de Luis Tosar
Mentres durme
DISPOÑIBLE EN CALQUERA ESTAS PLATAFORMAS:Esta película asustoume cun toque do máis perturbador Hitchcock. Unha enxeñosa produción na que se descobre que con pouco máis talento fai falla abordar unha trama feita permanente tensión. Iso si, contando coa inquietante actuación de Tosar o asunto parece máis sinxelo.
É César, un porteiro "simpático" que fai todo o posible para os habitantes da comunidade na que presta os seus servizos. Por suposto, o seu rendemento é moi cuestionable polo xerente da empresa que presta este tipo de servizos. Un bordo máis que escurece a personalidade de César ata límites insospeitados.
Ás veces a súa relación coa avoa que vive nun dos pisos pode incluso espertar certa comedia. Porque a pobre muller, co seu espírito manso, pouco imaxina o monstro que alberga a César...
Pero centrándose na esencia da película, a súa relación con Clara pronto apunta a unha obsesión enferma, animosidade e frustración. Porque nela César ve algo así como a súa felicidade imposible. Seguramente quería cortexala, aínda que nunca expresa este extremo. Pero o que finalmente fai é meterse na súa vida ata límites realmente dementes.
A boa Clara non pode sospeitar do que está a facer César. E o espectador queda sen palabras co plan perverso que está a executar César. Ao final, como non podía ser doutro xeito, todo apunta a un desenlace fatal. A cuestión é que é aínda moito peor do que poderiamos imaxinar...
quen mata con ferro
DISPOÑIBLE EN CALQUERA ESTAS PLATAFORMAS:Hai algo de xustiza poética por descubrir na trama. Mario é un enfermeiro de corazón amable que fai todo o posible para os pacientes da clínica onde traballa. Está esperando o seu primeiro fillo e a súa relación coa súa parella transcorre con normalidade, nese pacífico preludio da paternidade.
Ata que chega ao hospital un residente moi especial. É o patriarca dunha familia de drogas. O mesmo que durante moitos anos puido ser responsable da morte de tantos mozos expostos á drogodependencia. E por suposto, Mario ofrece certas reticencias a prestar o seu servizo a un personaxe tan infame.
Só os fillos do gángster están moi por riba do vello. Porque esperan expandir o negocio de drogas a partir del, saltándose as súas directrices e estándares finalmente establecidos ante a pasividade por novas instrucións.
O "pobre" perde facultades a medida que avanza a película. E é que Mario quizais non lle estea dando os mellores coidados. Algo perturbador xorde nesta relación entre paciente e enfermeira. Mario vaise escurecendo aos poucos, coma se afundise en remotas tormentas. Incluso a súa muller embarazada nota nel aquel personaxe mergullado de súpeto coma nas vellas brétemas da costa galega.
Nada pode saír ben desa relación entre ambos os personaxes. O xefe e a enfermeira. Os ecos da vinganza apuntan a desenlaces fatales. Ao final, a sensación de que a violencia só trae máis violencia e que a xustiza ás veces é demasiado esquiva para castigar a tempo a quen debería ser castigado.
Cela 211
DISPOÑIBLE EN CALQUERA ESTAS PLATAFORMAS:Tamén descubrín a Luis Tosar con esta interpretación que, aínda despois do seu gran éxito de crítica xeral con "Te doy mis ojos", supuxo ese maior alcance como película de entretemento. Nin mellor nin peor, simplemente digo que tivo un maior alcance entre os cinéfilos en xeral.
E é que o encarceramento no cárcere onde Luis Tosar fai o inesquecible “Malamadre” achéganos a un mundo de cárceres convertido en inferno dende un motín que mesmo conecta coas particularidades máis patrióticas dos presos etarras.
Un desenvolvemento de máxima tensión onde Malamadre (Tosar) comparte protagonismo con Juan (interpretado por Alberto Ammann). Juan xoga ás dúas partes facendo pasar por un preso máis cando realmente é un funcionario perdido no medio do conflito.
3 comentarios sobre “As 3 mellores películas do inquietante Luis Tosar”