Os 3 mellores libros de Alexis Ravelo

O prolífico escritor canario Alexis Ravel moveuse entre varios rexistros narrativos moi dispares. Aínda que o seu galardón definitivo chegoulle nun xénero negro no que compuxo unha ampla bibliografía. Grandes obras con pinceladas dese noir salpicadas coas súas connotacións de crítica social ou mesmo rozando enfoques máis detectivescos nos que a dedución recupera unha vez máis o peso das grandes glorias iniciais do xénero.

No seu expediente, Ravelo ten o Premio Café de Xixón de novela 2021, o Premio Hammett, tamén conquistada noutras edicións por obras de grandes como Sergio Ramírez o Leonard Padura, entre moitos outros.

Tramas que relacionan ao criminal coa corrupción; co lado escuro ao que algúns poden chegar despois de pasar os peores infernos; coa antiga ansia de poder e cartos. Investigacións paralelas que intentan arroxar luz sobre a tensión para descubrir os motivos do mal. E finais que sempre pechan os números pendentes con ese residuo das historias que, ademais, contan algo máis sobre a nosa propia realidade.

Os 3 libros recomendados de Alexis Ravelo

Os nomes prestados

Escribe novela policial Alexis Ravel é facer algo máis sofisticado ou profundo. Non se trata de descubrir ao asasino nin de gozar da estraña morbosidade do crime. Non polo menos como unha única esencia. É unha capacidade narrativa comparable a esa Víctor da árbore sempre decidido a contarnos outra cousa, a afondar nas motivacións, culpas e demais cargas da alma. Nesta ocasión, Ravelo recorre á danza das identidades para equipar unha trama crecente que, mutatis mutandis, nos alerta sobre a mascarada xeral que é a vida, en moitas ocasións...

Tomás Laguna ben podería ser un corredor de seguros xubilado que chegou a Nidocuervo para gozar con calma da súa xubilación en compañía do seu can Roco. E Marta Ferrer podería pasar por unha tradutora que atopou na vila o lugar ideal para vivir en paz co seu fillo Abel. Pero o certo é que ambos son verdugos insomnes que chegaron a ese recuncho do mundo con nomes prestados, finxindo que non son os que foron ata hai pouco.

Porén, o equilibrio entre realidade e ficción que cada un elixiu para si é tan fráxil que acontecementos tan fortuítos como unha tormenta ou a elección dunha foto para a portada dun xornal farán resucitar as pantasmas do pasado, devolvéndoas ás súas vidas. unha violencia que esperaban deixar atrás para sempre.

Situado a mediados dos anos oitenta do século XX, Os nomes prestados é unha historia de acción e suspense, un western moderno, unha novela policial que tamén funciona como unha alegoría que investiga as causas e consecuencias da violencia política, os vínculos entre vítimas e verdugos, as paradas obrigadas que hai que facer.quen percorre o sinuoso. camiño da redención.

Tres funerais para Eladio Monroy

Sempre é salientable esa primeira novela que rebenta con forza e personalidade no panorama dun xénero. Nesta ocasión, Eladio Monroy, o primeiro gran personaxe noir que despois continuaría nunha saga moi recomendable, trouxo esa frescura que sempre nos vén ben.

A particularidade de Eladio convérteo nun "investigador" especial. É un advenedizo, un intruso para calquera gremio que implique tirar calquera corda enredada entre os máis malvados da sociedade.

Facendo mímica deste personaxe, podemos chegar a comprender o seu sórdido humor, o seu cinismo ás veces, o seu modus operandi orientado só a buscar respostas a preguntas dos clientes que queren saber, suxerir dalgún xeito, acadar obxectivos incluso a través da violencia.

Heroe e antiheroe, espía e contraespía. Un tipo libertino, un mercenario que ten demasiados problemas demasiadas veces. Nesta primeira ocasión encargámonos dunha orde moi particular do seu ex.

Non porque Eladio teña unha boa relación especial con Ana María, senón porque lle ofrece unha compensación suficiente. O problema é que, como sucederá tantas veces no futuro, Eladio non é capaz de medir forzas nin consecuencias.

E neste caso concreto, inmerso de cheo nos máis altos estratos sociais da economía e da política, quizais nunca sospeitaría das sombras que lle penden dese mundo, xa que está decidido a cumprir a súa misión ata as últimas consecuencias.

A estratexia dos pequineses

Unha novela criminal cargada desa solidez española, chea de humor picaresco e ácido, casos ruidosos que acaban sendo unha reportaxe.

A necesidade impón as súas premisas e El Rubio considera recuperar a súa vella carreira criminal para conseguir o diñeiro necesario para ese bo propósito que sempre serve para empatizar cos "malos". Xunto con El Rubio coñecemos a Junior e El Palmera.

Co gancho necesario da prostituta Cora. Todos dispuxéronse a executar o minucioso e improvisado plan para apoderarse dun botín que ningunha policía lles podería reclamar. Quen rouba un ladrón ten 100 anos de perdón.

Por suposto, pronto descubrimos como o plan non se reproducía como o mellor dos enfoques iniciais. E do mesmo xeito que a policía non os ía perseguir en caso de éxito total, non os axudarán agora cando unha organización criminal os persiga a cazar. Unha historia tarantina baixo a impoñente luz da illa de Gran Canaria.

Outros libros recomendados de Alexis Ravelo...

As flores non sangran

Unha nova pandilla e un novo plan para o caos. A sensación desa última idea de golpe cara á gloriosa xubilación percorre a novela sobre a tediosa existencia da banda de Lola. E a verdade é que o plan sácaos do aburrimento, sen dúbida.

Pero quizais cara a unha acción que non esperaban, unha aventura frenética que non permite levantar a vista da trama. Como noutras ocasións, nas novelas de Ravelo, o cheiro dos perdedores impregna toda a historia, servindo á súa vez como estímulo para que os personaxes desesperados sexan capaces de calquera cousa.

Neste tipo de antihéroes idealizados da miseria e do crime, acaban saboreando matices moi agradables do tráxico, do sinistro. Fronte a eles están os outros, eses gañadores que se moven pola illa en luxosos coches. Quizais se trate diso, sobre a particular contradición que fai convivir a persoas de moi diferentes capas sociais nun pequeno espazo, o da illa.

O plan é sinxelo, un secuestro expreso, que está de moda. Un rescate rápido e unha nova vida co diñeiro recadado. O plan apunta a un fracaso total, pero unha vez máis derrotado e golpeado pola realidade, ningún dos rapaces da banda de Lola dubidará en afrontar a situación coa dureza necesaria, a mesma que viviron desde que elixiron o lado salvaxe da vida ...