Os 3 mellores libros de Mario Mendoza

A actual cantidade de escritores colombianos é unha das máis profusas e recoñecidas en lingua española. O problema podería estar ligado ao éxito mundial dun Gabriel García Márquez para servir de incentivo ás novas xeracións de contacontos. Pero ao final, escribir é máis unha cuestión de aparencia espontánea, de coincidencias temporais entre almas inquedas que queren contar historias.

E así atopamos bolígrafos renovados e renovadores que pasan polas mans de Guillermo Ospina, Marcador de posición de Fernando Vallejo, Juan Gabriel Vasquez, George Franco o Laura Restrepo. Ata que tamén chegue a Mario mendoza centrado na súa particular narrativa urbana que resulta nun lenzo que mestura a cidade e as súas almas.

En concreto Bogotá e a súa xente como principal fondo narrativo desde cuxa situación e composición acaba chegando ao porto do humanístico, sociolóxico e mesmo antropolóxico que transmiten as boas novelas co esforzo creativo dun autor como Mendoza.

Pero non é que Mendoza sexa un escritor centrado nese realismo feito case unha crónica dun lugar e dun tempo. Ao final Bogotá é case sempre o escenario só adaptado ao xénero que toca. Porque na variabilidade está o gusto e aínda máis enxeño. Novelas negras, misterios, aventuras con fondo. Mendoza é un pouco de todo e todo é bo.

As 3 novelas máis recomendadas de Mario Mendoza

Satán

Sen dúbida sufriría Campo Elías Delgado Mirada de mil yardas, esa mirada de mil metros, a que atravesa o mundo real para chegar ao espazo escuro onde se perdeu a súa mirada real. Alí entre o vermello do sangue do combate, deslumbrado polos flashes de armas que arden e aterrorizado pola vista dos mortos por todas partes.

Tan sinistro como literariamente plausible é entrar nos abismos humanos, ou máis ben deshumanizado. Ninguén chamou Campo Elías Delgado na guerra de Vietnam e ninguén debería falar con el sobre como usar a súa arma xa lonxe da fronte. Pero precisamente esa mirada perdida sempre vai acompañada da voz que leva á tolemia.

Nesta novela trátase de cambiar o foco, trazar os camiños antes e despois do desastre. As consecuencias da peor das coincidencias que nos levan ao avance da nosa sentenza vital con todo sen pechar.

Unha muller fermosa e inxenua que rouba con destreza a altos executivos, unha pintora habitada por forzas misteriosas e un sacerdote que se enfronta a un caso de posesión demoníaca en La Candelaria.

Historias que, como digo, se tecen arredor da de Campo Elías, un heroe de guerra, que comeza o seu particular descenso ao inferno obsesionado pola dualidade entre o ben e o mal, entre Jekyll e Hyde, e converterase nun anxo exterminador.

Satanás, de Mario Mendoza

aquelarre

Co papel protagonista de Frank Molina, que ata entón fora un recurso máis importante nas súas tramas, o autor agasallounos cunha das súas novelas máis elaboradas.

Moitos outros autores combinan "tardes de gloria" dos seus investigadores ou policías fetiche con momentos escuros, compoñendo diferentes tramas cargadas ás costas do protagonista de servizo. Mendoza quixo entregarlle os controis da súa propia novela a Frank Molina no peor dos seus momentos. Un mal pai-escritor que coñece a un mal personaxe fillo descarado co seu destino narrativo.

Frank Molina, borracho, poto e paciente psiquiátrico, está atrapado no seu pasado cunha conta de cobro cando a policía o chama para aconsellalos con algúns estraños asasinatos que tiveron lugar no barrio de Santa Fe.

Un suplantador de Jack o Destripador está inmerso nunha auténtica orxía sanguínea e mata ás prostitutas sen contemplacións. Mentres Molina segue pistas dun extremo ao outro da capital para atopar ao criminal, os seus pasos entrecruzanse cos do seu mentor, un sacerdote perseguido polos segredos que esconde desde a súa mocidade. E no fondo desta pintura gótica da cidade contemporánea, unha nova pintora descobre que non é unha artista, senón unha bruxa que atesoura poderes ancestrais.

Akelarre, de Mario Mendoza

Diario de fin de mundo

Unha desas novelas metaliterarias na súa noción máis esencial dos motivos do escritor, da súa natureza dedicada a transmitir unha visión do mundo que outros adoptarán despois no seu imaxinario, refacéndoo todo máxicamente.

O escritor Mario Mendoza recibe unha mensaxe dun vello amigo universitario: Daniel Klein. Entre os dous evocarán unha mocidade impetuosa na que compartiron o amor dunha mesma muller: Carmen Andreu. A vida insólita de Carmen, a súa adicción ás drogas, a súa estancia nunha seita relixiosa, o seu nomadismo como fotógrafa de paisaxes desérticas, os seus traballos secretos como modelo de películas porno, serán moi difíciles de asimilar tanto para Daniel como para Mario.

Nalgún momento da narración, Daniel pídelle a Mario que lle axude a seguir os pasos do seu pai, un alemán que viviu camuflado en Bogotá intentando non chamar a atención. As investigacións levaranos a ambos a un pasado sinistro e infernal: tortura, xenocidio, rituais relixiosos de transferencia de niveis de enerxía, experimentos macabros en plena guerra.

Finalmente, o detective Frank Molina, que procede de novelas como Lady Masacre e La melancolía de los feos, atopará, despois de seguilo durante varios días polo centro de Bogotá, nunha rúa oculta, a esta especie de vampiro perverso e criminal. Unhas notas apocalípticas nun caderno pechan esta novela que pretende descifrar o noso tempo e adiantarnos ao temible tempo que se aveciña.

Diario de fin de mundo

Outros libros recomendados de Mario Mendoza...

rexistro de naufraxio

Vivimos na crónica dunha morte anunciada e aquí está o rexistro do naufraxio. Só para os superviventes dun último día...

Como os nenos que seguían ao gaiteiro de Hamelín, a humanidade camiñaba con alegre indiferenza cara ao desastre, convencida de que os seus excesos e avances eran proba de evolución e desenvolvemento, ata que xurdiu a pandemia que puxo patas arriba o mundo enteiro. Durante a noite todo diminuíu ou parou, o tempo distorsionouse e moitos tiveron a sensación de estar atrapados nun bucle de pesadelo. Mario Mendoza anticipou con lucidez este desastre en varias das súas novelas como Lady Massacre, Diary of the End of the World, Akelarre e Chrononauts e nos relatos de O libro das revelacións.

Agora, en Caderno de bitácora do naufraxio, testemuña dende o seu encerro os estraños días que vivimos e invítanos “a aceptar este desastre con frialdade, sen esperanza, pero tamén sen dramatismo, e tomemos unhas notas mentres nos afundimos”. A soidade, o baleiro, o horror e os flashes traxicómicos da humanidade no medio da pandemia que devasta o mundo.

rexistro de naufraxio

5 / 5 - (9 votos)

3 comentarios sobre "Os 3 mellores libros de Mario Mendoza"

Deixe un comentario

Este sitio usa Akismet para reducir o spam. Aprende a procesar os teus datos de comentarios.