Hai algo sobre os escritores mexicanos. Porque se recuperamos recentemente para este espazo Álvaro Enrique, centrámonos hoxe nun dos seus dotados estudantes, considerándoo dalgún xeito como unha década máis novo e ás veces sintonizado nesa procura de vangardas literarias dos nosos días.
Aínda que é certo que a de Monge é unha novela máis recoñecible nas súas formas, centrada en maior medida nun fondo meridiano, aceptable desde o primeiro golpe.
Si, dixen golpe porque hai novelas que acertan. Normalmente son historias realistas que espertan esas conciencias drogadas. Porque unha cousa é ver a televisión mentres a noticia atroz. Unha cuestión moi diferente é a lectura, con ese acceso máis profundo ás palabras lidas, as lecturas procesadas no noso disco duro para ben ou para mal. Pero sobre todo ser máis libres sentindo as cousas de novo como deberían sentirse na súa totalidade.
Así que, se estamos dispostos a ler algunha das obras de Monge, saibamos que nos vai salpicar ese realismo convertido na acción da vida real, sen sobreactuar, máis aló de que o tráxico ou o máxico poden acabar esmagadores. nós.
As 3 novelas máis recomendadas de Emiliano Monge
Non contalo todo
Nada é máis realista e coma sacado da ficción que as propias vivencias ou o legado da propia familia. Despois está a cuestión de non contar todo, como supoñendo que sempre deixamos fóra cousas que poderían facer inverosímil calquera ficción ou mesmo calquera realidade.
Pero... para ser honesto, quen é o mozo guapo que escribe a súa biografía tal e como era? Como chega o vivido ás próximas xeracións dunha familia? Nin sequera no mellor dos casos a memoria permanecerá fiel aos feitos, nin sequera os sentidos captaron o acontecido na súa exacta determinación.
Así que o máis xusto é saber que non, non se vai contar todo. Por suposto, é máis que suficiente e sincero poñerse a el. Despois, a literatura só se ocupará de embelecer e mesmo de mitificar. Esta é unha historia sobre a necesidade de fuxir dos demais e dun mesmo, sobre o abandono, o amor e o machismo, sobre o que se di, o que se insinua e o que se deixa en silencio, sobre a mentira e as diferentes formas de violencia ás que nos enfrontamos.
Non contalo todo, unha novela de non ficción, presenta a saga Monge, ao tempo que conta a historia do país que habitaron. O avó, Carlos Monge McKey, de orixe irlandesa, falsifica a súa propia morte, facendo explotar a canteira do seu cuñado. O pai, Carlos Monge Sánchez, rompe coa súa familia e coa súa propia historia para ir a Guerrero, onde, convertido en guerrilleiro, loitará xunto a Genaro Vázquez.
O fillo, Emiliano Monge García, nacerá enfermo e pasará os seus primeiros anos hospitalizado, polo que será considerado o débil da súa familia e para o que construirá un mundo de ficcións que co paso dos anos irá facendo máis e máis. máis complexo e dos que Despois xa non poderá escapar, salvo escapando de todo. Non contalo todo é a xenealoxía dun triplo voo, o recordatorio de que un golpe tamén pode ser unha familia.
As terras queimadas
Como na orixe do tempo. O ser humano acosado por depredadores, escondido pola noite ante os medos atávicos. A cuestión é que o sentimento é o mesmo, a noción de vida exposta á fatalidade do que é aínda peor, á ansia doutros, ao odio aos demais.
No fondo da selva e pola noite, acéndense varios reflectores e un grupo de inmigrantes é sorprendido e atacado por outro grupo de homes e mulleres, presa da patria na que viven e das súas propias historias. Así comeza isto novela de estrada que atravesa unha nación onde o ser humano queda reducido a mercadoría, onde a violencia é o escenario no que suceden todas as historias e onde Emiliano Monge destila unha vez máis as esencias dun América Latina salvaxe. Un holocausto do século XXI, pero tamén unha historia de amor: a de Estela e Epitafio, líderes da banda dos secuestradores. Unha historia de altísima tensión estilística e ritmo frenético, onde ficción e realidade -testemuños de inmigrantes dan forma aos coros da novela- tecen un mosaico conmovedor, inquietante e memorable.
A través dos protagonistas e da masa de inmigrantes, cuxa individualidade vai esmorecendo gradualmente, exponse o horror e a soidade, pero tamén a lealdade e a esperanza que loitan no corazón do ser humano.
A superficie máis profunda
O ser humano diante do espello do seu ser obxectivo e subxectivo. Que nos gustaría ser e que somos. Que pensamos e que pensan de nós. O que nos oprime e o noso desexo de liberdade ...
Emiliano Monge sempre presenta unha narración sen contemplacións nin consideracións. A crudeza das súas historias serve para revelar as verdades e miserias da nosa civilización. Esta escolma de relatos axúdalle ao lector a atopar o abismo, o que queda cando nos abandonamos ao mal por costume, baixo unha pátina de ben social da que, ao final, ninguén saca proveito. O superficie máis profunda é un bestiario do home como lobo de si mesmo: desde a árida intimidade do terror familiar ata a voracidade dun linchamento, físico ou mediático, a ira e a erosión son os soberanos aquí. Como se os personaxes fosen peóns dunha vontade vaporosa pero total, o destino persoal e a evolución social actúan nestas historias como unha forza anónima que o ordena todo. É dicir: disolve todo.
Cun estilo implacable, Emiliano Monge constrúe atmosferas precisas de opresión. Desde as primeiras palabras de cada historia indícase unha vaguedade á espreita, un baleiro que se expande ferozmente ata levar os microuniversos á súa disolución definitiva. Os buracos negros da ironía ábrense por todas partes, pero neste caso o humor non ofrece alivio nin saída, senón que afonda a corrosión. Os personaxes -e os lectores- descobren a si mesmos sospeitando de que quizais nunca estiveron aquí, nesta delgada profundidade que chamamos mundo, e ao final non queda outro consolo que o da disolución.
