Os 3 mellores libros do premio Nobel Peter Handke

Hai autores cuxa obra seguramente ten que estar seguro de que quere lela. E coller un libro baixo condicións de lectura ou premisas non adoita ser o mellor comezo para unha aventura en papel. A non ser que atopes algo excepcional como o traballo de Peter Handke.

Digo isto porque este escritor austríaco, que chegou á novela como un aspecto máis do polifacético creador, aparece coa súa banda de pesimismo convertida en literatura. Ademais, Handke ás veces ten unha forma sofisticada, pero en definitiva é un contador de historias moi interesante. A súa literatura é un baleirado sincero, o de cada un dos seus personaxes con ritmos escapados das súas obras de teatro ou guións.

Se mesturamos a conciencia Kafka y cioran, atopamos un Handke que, no mareo do cóctel, ofrece multitude de matices sorprendentes. Unha especie de descarga narrativa sobre personaxes abandonados ao destino da vida cotiá, unha vez que se baixan dos taboleiros nos que actúan. Incluíndose a si mesmo como a primeira voz que expón a súa experiencia vital e as súas ideas sobre o mundo.

Handke ou calquera dos seus outros personaxes, reconvertidos en nós mesmos cos nosos pensamentos, peneirados polos símbolos dos soños que, co seu carácter habitual de pistas sen sentido claro, acaban marcando o futuro do noso comportamento. Advírtenos que Handke non é a alegría do xardín. E non é que a acción das súas obras nos mova a través de tramas trepidantes. A pesar de todo, a súa literatura cautiva.

As novelas e escritos case ficcionados de Handke desprenden ese pesimismo da soidade. Así e todo volvemos a gozar, en canto tomamos o punto á suma de personaxes tristes, desa viaxe ao existencialismo puntuada por esa adición do fantástico que nace do onírico e mesmo do insano.

3 libros recomendados por Peter Handke

Ensaio sobre fatiga

Dado que a intención novelística de Handke pasa por unha intención filosófica arredor do personaxe, a súa parte de non ficción non está tan lonxe do seu aspecto ficticio.

Todos os ensaios apuntan ao soliloquio máis transcendental, á exposición de ideas ligadas á proxección racional sobre referentes morais, ideolóxicos ou calquera outro a partir dos cales o autor de garda é capaz de construír esta obra de principios, dunha viaxe iniciática.

Nesta ocasión, o cansazo é unha excusa para abordar ese fatalismo, derrotismo que nos fai a todos perdedores da nosa razón incapaces de abordar a finitude de todo, partindo da nosa propia conciencia encerrada entre os ósos.

Non é un libro doado, como podedes imaxinar, pero os seus símbolos, ben dixeridos tras unha lectura atenta, acaban aportando brillantes nocións existenciais. O cansazo de vivir para un ser racional que busca sempre respostas nun mundo construído dende a máis absoluta relatividade, é esgotador para Handke.

E aínda así, a maxia do experimento de pensamento cara a esa insatisfacción derivada crea un espazo de liberdade tan angustiante como gratamente explorable.

Desgraza insoportable

Outra das grandes obras rescatadas para hoxe. Porque se as obras de Handke foron reeditadas recentemente é porque o seu pensamento estendeuse cara a un espazo entre a ficción (como ámbito persoal do propio escritor), e o realismo propio dunha obra empapada das experiencias máis crudas exorcizadas no literario, acaba por virar. Handke a si mesmo nun personaxe universal, un heroe da supervivencia que narra as súas propias impresións fragmentadas entre soños, vivencias, reflexións e ricas nocións de existencialismo ofrecidos como experiencia.

O título desta obra apunta a ese aspecto do irreversible que é a morte. Quizais unha saída da escena como a que tivo a súa nai, con ese desencanto do suicidio, incluso marcado polas crenzas e relixións como un encargo ao demo, suporía para Handke un dos motores máis poderosos para vomitar esa angustia de ausencias con peso que poden afundir a quen os apoia. E que en calquera caso sempre son esa carga de ombreiro da que o autor nunca pode desfacerse.

O momento da verdadeira sensación

O espertar, abordado con ese recoñecemento literario internacional no Gregorio Samsa de Kafka. No caso desta novela de Handke descubrimos unha especie de día despois dun soño que apunta a unha profecía autocumplida. A poderosa sensación do soño de Keuschnig, no que se descubriu capaz de asasinar, imanta en todo o que fai despois.

Un simple soño, nada deste mundo, unha descarga incomprensible da razón no seu descanso nocturno. E aínda así, para Keuschnig, nada será igual. París, a cidade na que traballa, cumprindo unha cómoda e recoñecida misión política, perde a luz para este desgraciado capaz de mergullarse no seu propio soño. Todo o que acontece dende ese espertar apunta á catástrofe.

A única posibilidade de Keuschnig é recuperar o mundo da visión da infancia, un tempo no que os soños podían ter monstros, pero no que un nunca podería acabar converténdose no monstro, no asasino...