Os 3 mellores libros de Mariana Enríquez

Ás veces parece Samantha Schweblin y Mariana Enríquez eran a mesma persoa. Tanto porteñas, escritores como practicamente contemporáneos. Os dous intensos narradores de historias e novelas transgresoras no fondo e na forma. Como non sospeitalo? En escritores recentes víronse cousas similares como carmen mola o Elena Ferrante...

Nociones conspiranoicas aparte, vamos con la obra de Mariana Enriquez. E o certo é que certos enfoques dan vertixe. Porque a literatura de Mariana ten unha intensidade sostida xa que aos seus tenros 19 anos xa compuxo a súa primeira novela «Bajar es lo peor», unha historia que marcou a toda unha xeración na Arxentina.

Desde entón, Mariana deixouse levar por escenarios terroríficos, por fantasías arrepiantes, como a Edgar Allan Poe transmutado a estos días inciertos, por momentos más siniestros que los suyos. Y desde esos escenarios, Mariana sabe combinar ese existencialismo sorprendente, fatalista y rezongante, empeñado en echar por tierra cualquier atisbo de esperanza. Solo así pueden sus personajes brillar por momentos, en destellos de humanidad, de amarga lucidez cegadora.

3 mejores libros de Mariana Enríquez

Un lugar soleado para gente sombría

Quizás sean estos los mejores tiempos para el relato. La brevedad se impone. Series en lugar de películas y relatos en lugar de novelas. Antaño era la obra literaria gruesa la que triunfaba, exhibiendo la sabiduría y erudición del autor de turno. Pero hoy toca ser breve, conciso, intenso y capaz de la transformación del lector con las pinceladas más impresionistas.

Y en eso Mariana ya saca varias cabezas de ventaja a muchísimos otros escritores. Como muestra este botón, un volumen salpicado de pequeñas grandes historias. Un libro top en cualquier librería que se precie.

En uno de los cuentos, una mujer mantiene a raya a los fantasmas que andan sueltos por un barrio periférico de Buenos Aires; entre ellos, los de su madre muerta de una dolorosa enfermedad, los de unas adolescentes asesinadas en la calle, el de un ladrón pillado en pleno robo y el de un chico que huía de un secuestro exprés.

En otra historia, una pareja alquila una casa para unas vacaciones en un pueblo que ha ido perdiendo habitantes desde que el tren dejó de pasar; visitan en la estación abandonada la exposición de los perturbadores lienzos de un artista local, pero lo verdaderamente aterrador será conocer al autor de esas pinturas. En otra pieza, los voluntarios de una ONG que reparte comida por barrios marginales son perseguidos por unos niños de pavorosos ojos negros.

En otra, una periodista que investiga la historia de una chica desaparecida en un hotel en Los Ángeles, cuyas espeluznantes imágenes recorrieron internet, acaba enfrentándose a otra leyenda de la ciudad…

Después de su monumental y aclamada novela Nuestra parte de noche, Mariana Enríquez vuelve al relato y demuestra que sigue en plena forma como gran continuadora y renovadora del género de terror, al que ha llevado a las más altas cotas literarias. Partiendo de la tradición -desde las novelas góticas hasta Stephen King y Thomas Ligotti-, la escritora explora nuevos caminos, nuevas dimensiones.

A nosa parte da noite

A mestura máxica entre o gótico, o fantástico e ese cru realismo que roza o existencial, adquire nesta novela niveis de fascinante sorpresa.

Baixo esa noción da novela de estrada na que a viaxe facilita a exposición de motivos para todos os autores, Mariana colócanos no asento traseiro dun coche con destino ao norte de Arxentina. Fronte a nós atopamos a Gaspar e o seu pai, membros relevantes dunha seita na que xa non cren que caben completamente.

Porque do mesmo xeito que unha crise persoal pode levar a unha persoa a este tipo de congregacións sinistras, unha gran perda tamén pode acabar afastando, como neste caso. Só que xa se sabe que saír de certos sitios é máis difícil que darse de baixa dunha compañía telefónica (por poñer un punto de humor).

Na Orde, Gaspar tiña o seu papel moi determinado. Porque apuntaba ao medio perfecto, o máis dotado para elevar os rituais aos niveis máximos de conexión coa eternidade. Non é de estrañar que así se considere a Gaspar, porque as orixes da orde están relacionadas coa súa rama materna e é o herdeiro de virtudes insospeitadas máis alá das nosas dimensións cotiás.

Subindo ao coche cara á liberación da pesada carga dun Gaspar que o seu pai tenta salvar, vivimos recordos da nai trazados como unha crónica dos duros días da Arxentina no século XX.

Coa estrañeza dun espello distorsionador, os medos e as dúbidas do pai e do fillo fuxidos combínanse con escuros horrores de maxia negra, con terrores moito máis reais sobre a experiencia da nai ausente.

Porque o paso do tempo ofrece esa espeluznante ollada ao pasado, no que as sombras non só se asomaban sobre unha seita centenaria, senón tamén sobre un mundo con graves problemas sociais e políticos, quizais empregado polos poderes máis sectarios dos gobernos reais.

As cousas que perdemos no lume

Cando unha historia vístese de onírico ou fantástico, convértese nunha historia. E cando unha historia acaba desvestindo miserias, ofrecendo intensos flashes que queiman a alma e acaban sentenciando coa moral que botas po coma ósos ao lume, a historia convértese nunha crónica do desastre.

Porque esta autora condúcenos, nestas once historias, pola inquietante idea da destrución, vestida en cada escenario co seu novo vestido de gala para cada último baile.

Con una especie de morbo lector que nos hace observar el desastre con la intensa sensación de fortuna de andar libres de culpa, cada historia ahonda en obsesiones y miedos, en repudio de lo social, en animadversiones enfermizas, pero también en lo risible de nuestro devenir, en el fulgor de la magia a la que nos entregamos como religión cuando nuestra imaginación desborda nuestra realidad vencida hacia la hecatombe.

A decadencia ten zume e encanto para unha narradora como Mariana que sabe seleccionar as imaxes máis poderosas, aquelas que nos levan a unha empatía inimaxinable con tantos personaxes inmersos na perdición, na culpa, nunha rutina que as devora, nas filias ou fobias. .. fixo psicopatías entre o hilarante e o esmagador.

Otros libros recomendados de Mariana Enríquez

Este é o mar

Un relato del fenómeno fan desde dentro, desde la parte más profunda que convierte a los ídolos en el sustento vacío de las vidas más desangeladas. Más allá de la euforia, de la música como forma de vida, de los mitos ensombrecidos y las leyendas, carne de cañón de la vitalidad juvenil convertida en desencanto. Claro está que la banda Fallen no es Back Street Boys.

A mensaxe é moi diferente. A mocidade é un programa axitado para queimar, porque todo o que vén despois é a caída. Non se trata de perseguir aos mensaxeiros da decadencia, músicos como Kurt Cobain ou Amy Winehouse, trátase máis de observar a unha mocidade fascinada pola autodestrución que atopa nas letras e sintonía os acordes da súa marcha ao inferno.

Vendo á mocidade como unha tendencia dos fans cara a un final esperado, Mariana Enríquez preséntanos a Helena, unha ferviente seguidora dos Caídos e as súas cancións de serea cara á combustión espontánea da mocidade. Podes amar ata o extremo, ata o parasito da alma. O polo do odio atópase nese último chanzo do sexo como química esencial. Podes escoitar música, só música, pero sabendo que cada acorde é unha invitación á morte.

Todo depende dun sentido como oír, tan influído pola maior das belezas ou polo peor dos pesadelos. A gloria de Helena sería coñecer a eses ídolos nunha soa xira con sabor amargo para despedirse de todo.

Debido a que a realidade pode deixar de existir, cada problema pode atopar na soidade e no illamento as respostas nihilistas cara ao esquecemento. E por iso Helena só busca iso, o seu encontro cos seus ídolos, dos que o sabe todo e aos que pretende dar a súa vida como recompensa por ser os únicos que souberon ciar os seus medos e renuncias.

Fallen e a súa música como coartada para vivir ao límite. Referencias a moitos dos que compuxeron, cantaron e viviron de acordo coa súa tráxica perspectiva mundial.

A química esencial, o motín de neuronas e hormonas. Xuventude, ouro e oropel. Soños consumidos pola preguiza no século XXI. Helena, fan da destrución convertida en música de mensaxes sombrías e engaiolantes ...