Os 3 mellores libros de Manuel Puig

Enxeño literario arxentino, de Borges arriba Samantha Schweblin foi e é revelado por voces moi diferentes como el Manuel Puig, a quen hoxe traio a este espazo.

Agrupar toda unha serie de grandes autores por un trazo tan limitante como a nacionalidade ten os seus riscos de etiquetaxe. Pero non cabe dúbida de que tantos bos escritores fixeron da literatura en castelán berce para a erudición ou para a neolingua, para o existencialismo feito argumento ou para a maior gloria do lirismo convertido en prosa. Un crisol inesgotable no que Manuel Puig trae á mestura un novo compoñente creativo condicionado pola súa condición de cinéfilo.

En calquera caso, os continuos chiscadelas ao cine son case sempre excusas para afondar nunha bibliografía de grandes personaxes nas máis variadas situacións e escenarios.

Sempre intensos diálogos como a mellor forma expresiva do autor para ofrecer as súas preocupacións, a súa visión crítica e a súa introspección nos recreos da alma, onde se atopan as razóns do ser de cada personaxe, coas que o autor acaba por presentarnos unha emocionante mestura entre o destino e a provisionalidade vista desde a capacidade ao cambio interior.

Pola maior virtude dese encontro con personaxes tan animados, Manuel Puig tira de guión das súas novelas. Como presentada en escenarios que dinamizan cada argumento, mesmo nalgunhas das súas estruturas máis complexas nas súas incursións na súa literatura experimental. Un auténtico pracer deixarse ​​levar por calquera das súas novelas.

As 3 novelas máis recomendadas de Manuel Puig

Bocas pintadas

Só Manuel Puig podería facer unha novela lixeira (que case se asemella a un posible guión de teatro na súa estrutura epistolar) nunha gran historia intimista. Unha trama co ritmo trepidante dunha telenovela, pero cun fondo que aborda tamén a amargura do amor e que se adentraba nos xardíns de cada casa, onde todos sepultan miserias e segredos cando ambas cousas non son iguais.

Juan Carlos Etchepare morreu antes de cumprir os 30. Detrás del deixou os fíos que unen en primeira instancia a vida de Mabel, Nené, Elsa e Leonor.

O testemuño deste palpitante condenado de antemán polo seu estilo de vida acaba por ser un lío que fai saír o peor dos habitantes dunha cidade convertida nese microcosmos que acaba reunindo multitude das motivacións humanas máis intensas, guiadas cara ao destrutivo cando nada senón parece unha solución.

O bico das mulleres araña

Un título que apunta ao surrealista ou polo menos ao desconcertante e que ao final non engana. A partir da relación de dous presos, Molina e Valentín, o autor lánzase a unha complexa disertación que aborda os estereotipos cinematográficos ao tempo que afonda, a partir das súas notas ensaísticas, nos aspectos psicolóxicos dos seus personaxes e nos aspectos sociolóxicos por extensión.

A interacción entre humanos sempre é capaz de xerar novos universos sintéticos ou transformadores cando as condicións son propicias para abrir a alma á tumba aberta. Nesta brillante historia achegámonos á forza do diálogo capaz de todo, incluso da manipulación.

Cae a noite tropical

Ás veces parece que os personaxes de Puig ocupasen os espazos nos que desaparecen das cámaras ou dos capítulos principais doutras novelas. Entre cada capítulo, entre cada escenario, os protagonistas de calquera historia están necesariamente vivos, pero ninguén sabe o que fan.

Neste caso, trataríase de recuperar a dúas mulleres que xa foron protagonistas das súas vidas e que se esconden do foco do que se narra e simplemente evocan o bo día das súas pequenas glorias mentres murmuran unhas sobre outras das que pasan diante dalgunha outra tarefa, compoñendo historias que xa non lles pertencen, nin por idade, nin por tempo, nin por desexo.

As dúas mulleres, noxentas da vida, dos seus argumentos e das súas voltas ábrennos as portas da súa alma. E esa autenticidade é tan desgarradora como emocionante.

Na simple convivencia das dúas irmás, gozamos de conversas despreocupadas, sorprendentemente verdadeiras. E ao pechar a novela, esta vez si, sabemos que aínda están alí, nalgures, cos seus dimes e diretes entre o vulgar e o transcendental sobre o amor, a vida e calquera outra paixón e pulsión.