Os 3 mellores libros de Ibon Martín

Cando leo a un autor co que comparto escenarios comúns por xeración, e sobre todo en termos de referencias culturais e temáticas, a lectura alcanza outro nivel. Desde a afinación xeral, os aromas máis intensos esténdense á lectura das lías dun imaxinario cruzado nese crisol do tempo coincidente.

Pásame con Miguel Santiago ou con Paul pen. Citar a dous notorios autores actuais do noso panorama narrativo ibérico. E algo semellante tamén acontece cun Ibon Martín que, no seu lado novelista, está decidido a converter prados verdes rodeados de bosques ou costas do País Vasco fronte ao mar Cantábrico, en espazos perturbadores entregados a parcelas escuras.

Novelas policíacas suspensas, cargado de gran tensión, incluso algúns toques esotéricos cando corresponde. Un gran autor que xa compón unha bibliografía extremadamente interesante.

As 3 novelas máis recomendadas de Ibón Martín

A hora das gaivotas

Terán o seu para quen lles guste. Pero o certo é que as gaivotas, cos seus squaw desafinados e os seus voos de acechando, coma pequenos voitres mariños, nunca entraron no meu ollo dereito. Será que son de terra seca ...

Quizais a idea sexa que, para evocar un pouco o desacougo dalgunhas aves Hitchcock para transmitir unha inquietante sensación de incerta ameaza, medo e suspense nunha trama policial tecida con precisión cirúrxica.

Temos a sorte de gozar dunha gran cantidade de escritores de suspense que alternan as súas historias para encher as nosas mesas de noite con novas e grandes novelas. Podería ser de Dolores Redondo arriba Víctor da árbore e por suposto a Ibon Martín xa asentado nesa madurez narrativa que tamén chega cos corenta e algo.

Unha consolidación conseguida despois de forxar entre xéneros dispares a atopar un híbrido entre o seu gusto polas paisaxes e a introspección que pode nacer da observación dun mar Cantábrico caprichoso e escuro, capaz de desfacerse historias profundas de fondos abisais non só oceánicos senón humanos.

Porque no suspense ou thriller actual, os lectores sempre buscan máis, anhelando motivos malvados, por razóns para que a visión do mundo se escurece das mentes capaces de animadversión como fundamento vital.

O telúrico adquire unha vez máis ese protagonismo que o impregna todo, desde o frío aroma costeiro que conxela o sangue ata o salitre que satura as correntes de aire ata rachar como beliscos na nosa pel.

As gaivotas voan sen descanso sobre a cidade mariñeira de Hondarribia, que se vestiu coa mellor roupa para celebrar un día especial. Os seus berros compiten cos alegres sons que inundan as rúas, onde os veciños se preparan para gozar da festa alleos á terrible ameaza que se asoma sobre eles.

No medio do desfile, estala o horror. Unha puñalada salvaxe e precisa rega de sangue o frío chan de pedra. Unha muller foi asasinada. E non será o último. O suboficial Ane Cestero e a súa unidade especial terán que cazar a un feroz e implacable asasino, capaz de esconderse á vista de toda unha cidade.

A hora das gaivotas é un suspenso sinuoso, magnético e impecable que nos enfronta ao peor dos inimigos: o odio visceral que latexa oculto en todos nós.

A hora das gaivotas

A danza das tulipas

Na excepcional virtude de combinar tensión e profundidade nunha mesma trama, Ibón Martín sinala Víctor da árbore, ambos capaces de pintar aos seus personaxes con trazos que plasman desde a súa profundidade psicolóxica. Porque é bo considerar un thriller con suficiente substancia como o que se presenta nesta novela.

Pero se ademais do caso en cuestión do criminal de garda, comprometido coa posteridade dunha obra recorrente da que todos falan e que consegue parar o tempo no fascinante espazo da ría de Urdaibai, esta irrupción de personaxes como grandes tamén é réplicas que o sacuden todo polas profundas tribulacións feitas descricións con matices existencialistas, un acaba gozando dunha historia cun gran fluxo en calquera dos seus aspectos.

O paso dun capítulo a outro supón ese desexo constante de volver a algúns dos variados escenarios polos que todo xira arredor do crime, o mal, esa sensación de que o profundo fermoso pode chegar a ser abominable. E nesas, nesa capacidade de transformar ideas polarizadas, esta historia vence por completo, en cada momento, cunha forza telúrica onde se despoxa o mellor e o peor da alma humana.

A danza das tulipas

o ladrón de caras

Como terceira entrega da serie Ane Cestero, e despois de "O baile dos tulipáns" e "A hora das gaivotas", chega este peche da triloxía, que seguramente apuntará a niveis superiores dada a excepcional acollida dos lectores.

Para a ilustre ocasión da citada triloxía, Ibón lévanos a un espazo máxico xa que se realizaron ritos ancestralmente pagáns, de tradición celta, finalmente gañados para a causa do cristianismo coa construción da ermida que o testemuña.

Pero a maxia permanece. E como todo o profano que por fin acaba achegándose ao máis escuro, a deriva da antiga tradición adquire nesta ocasión tintes negros e sinistros. Desde a cova de Sandaili, aberta sobre o barranco de Jaturabe, voces remotas esixen sangue novo, vida e morte.

Na humilde ermida esculpida na rocha apareceu o corpo mutilado dunha muller asasinada mentres practicaba un antigo rito de fertilidade. Abríuselle e baleirouse o torso e colocáronse as mans a ambos os dous lados do abdome en actitude de parto. A escena reproduce, con macabra precisión, as figuras dos apóstolos que Oteiza esculpiu na fachada da basílica de Arantzazu. As probas indican que alguén fixo unha copia do seu rostro no momento da súa morte.

Un perigoso asasino ritual naceu ao abrigo das verdes montañas que gardan desde tempos inmemoriais os mitos e lendas dos vascos. Un enclave illado, conformado pola auga que deixou as súas cicatrices en forma de maxestosas gargantas e fondas covas. Ane Cestero e a Unidade de Homicidios de Impacto emprenderán unha viaxe ás entrañas da terra onde se agocha a parte máis escura da alma humana.

o ladrón de caras

Outros libros recomendados de Ibón Martín...

O faro do silencio

Con esta novela comezou a saga que precipitou ao autor a ese recoñecemento do próspero autor dun xénero negro sempre ávido de novas plumas. A paixón do autor por este escenario capturado polo viaxeiro despois dun intenso día de estrada alcanza unha dimensión especial nesta historia.

Porque Ibon consegue que a xa impoñente imaxe dun solitario faro exposto ao mar, como símbolo do humano que tenta controlar un océano imposible, adquira esa tonalidade de medo á soidade, á proximidade que se aveciña da tolemia ou das sombras.

Entre esas sombras atopamos a unha Leire que, por desgraza, enfróntase a unha tolemia de interrogatorios cando denuncia o cadáver da muller ao pé do faro.

O tempo avanza contra ela se quere demostrar que non ten nada que ver con ese cadáver en cuxa investigación forense se revelan detalles que vinculan co vello mito do leite en cuxa suposta actuación criminal, perdida na noite do tempo e das lendas, feminina vítimas e nenos estaban asociados con el.

Tentando abstraerse do terror que pode supoñer enfrontarse a unha mente capaz de tal delirio criminal, Leire atará os puntos ata sinalar bases máis mundanas nas que o asasino basea o seu modus operandi e, polo tanto, segredos e intereses enterrados que poden facer de calquera protagonistas un potencial asasino.

A fábrica de sombras

Podería escoller a terceira parte da saga: "O último aquelarre". Pero dado que ambas as novelas ofrecen a mesma intensidade, prefiro achegarme un pouco á primeira resposta para que sexas ti quen finalmente decidas abordar a lectura dese resultado.

Seguro que o acabarás facendo. Porque nesta segunda parte, Leire volve capitalizar unha investigación pola que xa é reclamada pola súa actuación contra reloxo no caso do faro.

Se na primeira parte ese factor ao redor dos segredos, os silencios e unha sensación sibilina de perigo inminente convértense nun dos grandes contrapesos da historia, neste caso a tensión sostida entre o inquietante misterio aínda aumenta. Para isto o autor tira do seu particular trompe l'oeil, ese engano que guía ao lector pola escena solitaria dunha pequena cidade navarra.

A concentrada sensación dese medo tan preto das comunidades pechadas, complementada polo ambiente brumoso, entre chuvia, ceos grises e bosques con ecos milenarios, fan da investigación do aparente suicidio dunha muller nova en Orbaizeta un mosaico impresionista. E así a trama fíxonos atrapados na sensación de asfixia agorafóbica; con medo coma un fluxo que corre por cada páxina; entre os arcos da fábrica abandonada, case consumida polo seu ambiente selvático, de cuxos nervios penduraba o corpo da nena aforcada.

A fábrica de sombras
5 / 5 - (12 votos)

Deixe un comentario

Este sitio usa Akismet para reducir o spam. Aprende a procesar os teus datos de comentarios.