Os 3 mellores libros de Giovanni Papini

O xenio mal entendido ocorre con máis frecuencia noutros campos creativos afastados da literatura como a pintura ou a música. Dígoo porque quizais dentro Giovanni papini imos ter un Van Gogh. Ao demostrar a xenial evidencia de Papini, el esforzouse moito Jorge Luís Borges, que logo viu en Papini a rara vista do enxeño sen peneirar posiblemente.

Ninguén mellor que Papini para facer unha crónica dos seus días do xeito máis lúcido e interesante, moito máis alá de decepcionantes afiliacións políticas e etiquetas inmediatas.

Porque máis alá do personaxe Papini, podemos atopar na súa obra gustos moi diferentes da impronta variable do espírito dotado por riba da mediocridade do pensamento e da imaxinación. Desde unha intención crítica disfrazada de sátira, ata unha vontade metafísica desde a parodia ou un alcance místico da convicción atea.

Sorprendente para calquera lector de calquera idade. Vangarda entón e agora. Perderse na bibliografía de Papini é tomar un baño de literatura nova nas augas cristalinas da lucidez dun ilustre narrador.

Estudou para ser mestre, pero traballou uns anos antes de traballar nunha biblioteca, onde se rodeou do que máis lle gustaba: os libros. Foi entón cando comezou a súa carreira como escritor e fíxoo con relatos curtos como O solpor dos filósofos (1906), no que critica a filosofía de Kant, Hegel o Schopenhauer e proclama a morte dos pensadores; O tráxico cotián o O piloto cego (1907), no que insinúa as características do futurismo e o modernismo.

Os 3 libros recomendados de Giovanni Papini

Gog

O substrato desta curiosa novela é: Como chegamos a regresar tanto tendo tantas mentes superdotadas? Iso é o que quere saber Goggins. E será por cartos. Goggins non ten problemas para idear o seu propio plan cara á síntese do mundo. Unha escusa pola que o autor se ofrece como o gran creador de frases que é el, asolando cada entrevista de Goggins cos personaxes que sucederán diante del con citas inesquecibles.

Pero a necesidade de Goggins de sabelo non é a do altruísta en busca da solución. Só a do cínico que anhela a sabedoría coa que sentirse aínda máis no cumio da atalaia desde a que pode ver o resto dos seus compañeiros perdidos na inocencia. Polo menos Goggins admíteo, non hai unha man invisible de Adam Smith traballando para sempre no mundo. E pódese considerar un dos que dá boa fe aos predicados do bo Smith. Pero a cuestión non é esa.

O importante para Goggins é saber o que pensan outros humanos coma el que todo o mundo recorre para saber. E así falamos co propio Lenin, con Edison ou Freud, con Einstein ou con Gómez da Serna. Quizais o que che digan eses outros sabios non che convenza para nada. Pero a cuestión é recoller opinións. Porque cando todo isto estoupa, cando o mundo queda reducido a cinzas, Goggins quere saber como puido suceder.

O piloto cego

Se o virtuosismo de Papini é ese tipo de síntese feita na literatura, como non podería predicar tamén en forma de historia ou historia? Engadimos un volume centrado esencialmente no fantástico e acabamos disfrutando dun traballo diferente. Mestre de Dino Buzzati e discípulo de Edgar Allan Poe, “se as historias de Papin non reflicten o terror ou a morbosidade dos temas de Poe, é evidente que a estrañeza e a reflexión metafísica desbordan nelas, tratadas con maior ou menor grao de ironía e sarcasmo xuntos. cunha magnífica práctica do suspense, que acaba provocando no lector un abrumador efecto de sorpresa, confusión e confusión.

En todas estas historias, "envoltas no humor cáustico de Papini", reflíctese a melancolía que emana do escepticismo. A isto se refería Borges cando afirmou: "Estas historias veñen dunha data na que o home se reclinaba na súa melancolía e nos seus solpores ...".

O diaño

As cifras mal feitas. Protagonista de máis historias que ben, bondade ou Deus. A atracción polo demoníaco e o perverso convive co ser humano, dende a tentación infantil dunha mazá ata a insensata reivindicación do demo como última vontade de Cristo ante a dor e a loucura.

Como podería Papini non falar del? A pesar de que se manchou moita tinta para darlle forma e substancia ao demo. A pesar de que moitos outros escritores como Poe xa o resucitaron para lectores retortos. Todos adoramos o demo nalgún momento. Aínda que só sexa polo feito mórbido de saber o que nos pode agardar ao final se non actuamos como debemos, ou como nos inculcou que debemos intervir no noso paso por este mundo.

Papini ensínanos onde está o demo e quen comulga con el. O mal é un enorme crisol onde todas as nosas vanas glorias e desexos retortos convértense en odio e manías. Ler este libro é dar ese famoso xiro ao lado salvaxe, unha versión de Lou Reed Papini, coa mesma cadencia musical cara ao descubrimento do máis que posible pacto de todos con el, co propio Demo.