3 mellores libros de Fernando Vallejo

Bebendo do xenio colombiano de García Márquez e baixo a influencia mexicana de Juan Rulfo, Marcador de posición de Fernando Vallejo É un creador multidisciplinar que finalmente destacou na súa faceta novelística por encima de moitos outros dos seus talentos creativos.

Porque O de Fernando Vallejo foi inicialmente o guión da película, dirección de película. Pero ese patrimonio literario do seu país de nacemento e o do seu anfitrión irrumpiron finalmente cunha forza inusual.

E unha vez que escribía, Vallejo non era esixente. O tema do compromiso dun autor adquire nel a firme busca da verdade desde os seus personaxes ata os seus escenarios e as súas tramas. Todo o narrado por Vallejo adquire ese significado da ficción como extensión da realidade.

Por suposto, con este xeito de entender a literatura, a súa bibliografía inclúe tamén copias centradas no pensamento e no ensaio, convertendo así ao escritor nese cronista do que se viviu como unha brillante intrahistoria desde a que absorber nocións vívidas do noso paso por ela. mundo.

Os 3 libros recomendados de Fernando Vallejo

A puta de Babilonia

A igrexa católica, como calquera outra relixión, pola súa banda, ten moita milonga en vigor ata ben entrado o século XX.

Pero pouco a pouco, os espertos sociais, políticos e morais de todo tipo desgarraron as institucións supostamente gobernantes da moral e precisamente vacilantes, mornas, cando non perversas, á hora de defender o humano nun ecosistema equilibrado. Vallejo escolleu este título a conciencia, coa idea de ser insultante. Porque despois de séculos de insultos á intelixencia, nunca está de máis que alguén se entregue á causa do deicidio, do iconoclasta entre tantas relixións decididas a manter o statu quo no canto de buscar o ben común.

Partimos deste libro do papel de Xoán Paulo II, tan aparentemente inxenuo como intrincadamente pernicioso á luz de probas obxectivas centradas nun control de aspectos humanos claramente individuais reconvertidos en dereitos universais sobre os que só a Igrexa pode gobernar só porque, porque gozar da superioridade do seu exercicio eclesiástico. Aspectos en torno á vida e morte, control de natalidade ou SIDA, as peores guerras por graza de relixión, dominación e xugo dos pobos ... Documentación exhaustiva cara a unha intención de xuízo quizais ás veces demasiado resumida, pero xuízo ao final do día de o home busca rotundamente a súa liberdade para non crer e non ter que ser procesado por iso.

A virxe dos sicarios

O ser humano é unha contradición. E o creador aínda máis. Fernando Vallejo nesta novela sobe ao seu cabalo e monta as súas contradicións ao galope. Non porque atopemos notas discordantes na novela. De ningunha maneira.

Esta historia é unha desas tramas emocionantes cun gran compoñente social. Todo nun marco que quen escribe aquí contempla coa admiración do viaxeiro que estivo alí, naquel Medellín rodeado de outeiros, algúns deles ateigados de vellas rúas e chabolas, nun val no que se estendía a prosperidade e a mestura. A mestizaxe social dos que o fan ben e dos que intentan buscar o seu propio ben de calquera xeito. E que Medellín xa non é o que era, grazas a Deus ... Porque esta novela remóntase a uns anos antes da miña visita, cando ser un home atropelado era unha oposición de fácil acceso para calquera rapaz.

Como un moderno Lazarillo de ultramar, esta trama deléitanos entre a miseria e a pretensión de gloria, entre os soños e a desesperación. Crudeza pero tamén emocionalidade para un grupo que esperta esas contradicións inicialmente indicadas no abandono da moral, na entrega ao novo mundo no que xa se sabe que Deus non existe ou non existe.

O barranco

Cando un escritor tan directo e ao mesmo tempo fascinante como Fernando Vallejo ofrece unha historia con matices da máxima probabilidade da súa propia vida, non queda outra que afrontar esta novela co corazón pesado dende a primeira páxina.

Todo o que está pasado enfróntase sempre a sentimentos mixtos, en maior ou menor medida, de felicidade, nostalxia e culpa de todo o que pasou pola peneira do irrecuperable, do irremediable.

Por se fose pouco, atopámonos cunha desas últimas visitas ao seu irmán, neste caso a un Darío que está pálido coa sida. Mentres afondamos neses últimos momentos compartidos, as lembranzas do protagonista enlazan directamente cos sentimentos do autor sobre esa vella patria que quedou, polos motivos que sexan.

Porque as retiradas, as saídas da escena, sempre teñen unha parte da débeda máis ou menos grande, máis ou menos intensa. A vida faise máis intensa cando as decisións tomadas xa non se poden dar a volta, en paralelo coa vida que escapa do corpo de Dario, o irmán.

Fronte á tenra relación co irmán que se vai, a bravura coa que o protagonista (e o autor) emprende a frustración das relacións imposibles con outros membros da familia. O desapego co político e o relixioso dun lugar ao que o protagonista gustaría pertencer pero non pode acabar compoñendo unha escenografía tráxica que vai máis alá da morte.

Outros libros recomendados de Fernando Vallejo

Lixo

Peor que as cinzas, os cascallos. Non hai lume purificador que o quite todo, senón restos do desastre erixidos como novos tótems da decadencia e da caída total. O peor é a sensación de autodestrución da civilización. Non é que os pensamentos máis sombríos saian de balde, todos vemos as sombras do mundo en momentos de decadencia. Pero hai momentos nos que todos percibimos que preto do abismo, falamos de guerras, de pandemias ou de perdas irreparables que sempre acaban chegando.

En Debris, un libro que conecta directamente cunha das obras máis emblemáticas e recoñecidas do autor, El desbarrancadero, Fernando Vallejo narra a chegada da noite do mundo, ese tempo que vai desde a agonía da súa parella, o conxunto mexicano. o deseñador David Antón (que coincide co terremoto que arrasou a Cidade de México en 2018) e a súa morte, e o momento actual, marcado por unha pandemia que mantén a todo o planeta en punta.

A historia persoal do autor, a perda da súa parella de vida de máis de cincuenta anos e o seu regreso a Colombia serven de metáfora para o día de hoxe, un mundo en destrución no que o narrador percorre unha cidade na que só pode ver pantasmas.