Os 3 mellores libros de Erik Larson

Hai autores que gozan narrando no limiar onde a sorprendente realidade semella ficticia, polo menos pola sorprendente natureza dos feitos expostos. Erik larson é un dos máis inquietantes. Porque aproveitando un sorprendente coñecemento histórico, que procede da súa propia investigación, Este narrador estadounidense lévanos por un mundo que soa a ucronías desconcertantes, pero que simplemente conviven coa nosa vida cotiá. dun xeito estacionado e soterrado, descoñecido pola xente do común. A vida sempre gaña matices cando un xornalista, actuando como un cronista detallado, achéganos a ese profundo coñecemento das cousas.

Imaxina un JJ Benítez Estilo ianqui, só un punto máis escuro, máis proclive á crónica negra, ao crime, aos complots para confirmar, derrubar ou desestabilizar poderes. Nun caso ou noutro trátase de investigar, encher de pingas de imaxinación e delimitar todo mediante un relato pragmático. Narrativa cun uso intelixente da linguaxe para matizar certezas e esbozar ou destacar o que pode ser suposición ou ficción. Todo se trata de impresións. A realidade é totalmente subxectiva e un bo narrador pode empregar recursos para crear literatura ou xogo literario.

Se o autor en cuestión é tamén xornalista, enténdese entón que esta xestión do relato é unha cuestión de coñecemento de recursos comunicativos que nunca utilizarían como meros transmisores do acontecido. Pero os libros son outra cousa, incluso os supostos canons da Historia o son. E quen se senta a ler un libro, mesmo un ensaio, sabe que non atopará, nin quere, sondear verdades, nin axiomas de fe, biblias aparte...

Os 3 libros recomendados de Erik Larson

Lusitania: o afundimento que cambiou o curso da historia

É como todo. Sempre nos queda un exemplo, quizais o máis anecdótico. O mesmo aconteceu coa chegada do home á Lúa. Foron 12 os astronautas que pisaron a lúa en seis expedicións tripuladas en total. Poucos o saben. O Titanic, pola súa banda, foi o gran afundimento da Historia, o paradigma da vaidade humana derrubada pola natureza. Pero coidado no caso do Lusitania, que foi aínda peor.

Inmenso e luxoso, o Lusitania, que partiu de Nova York o 1 de maio de 1915, foi un monumento ao orgullo e á inxenuidade da época, o barco civil máis rápido. Co paso completo, marchou con calma a pesar da atmosfera bélica existente. A idea de que un submarino alemán puidese afundilo parecía absurda, un sentimento que a compañía naviera fixo eco: "The Lusitania É o barco máis seguro do mar. É demasiado rápido para calquera submarino. Ningún buque de guerra alemán pode alcanzalo nin achegarse a el. '

Ao redor das dúas da tarde do 7 de maio o barco foi alcanzado por un torpedo disparado por un submarino alemán. En só vinte minutos afundiuse e houbo 1.200 mortos, a maioría cidadáns americanos. Esta traxedia foi utilizada pola prensa para crear un clima de opinión propicio á participación na guerra. Pero, cal é a verdade sobre este afundimento? ¿Foi un evento orquestrado para xustificar a entrada de Estados Unidos na Gran Guerra? ¿Foi cargado con material explosivo para Gran Bretaña? ¿Pódese evitar un desastre coma este?

Cun rico elenco de personaxes e un enfoque orixinal, Lusitania permite aos lectores experimentar a viaxe e a traxedia en tempo real, así como descubrir detalles íntimos que foran ocultos polas brétemas da historia.

O demo na Cidade Branca

Cada historia revela marabillosos contrastes, xa sexa na súa luminosidade ou nas súas sombras. Entre as aparicións da vida social e os sotos onde todos gardan as súas máscaras, poden acabar aparecendo infernos insospeitados. A idea de Jeckyl e Mr Hyde é unha hipérbole demasiado verdadeira para admitir que é só iso, unha esaxeración...

Ambos eran intelixentes e teimudos, e o desexo de triunfar empurrounos cada vez máis: o arquitecto Daniel Hudson Burnham recibiu o encargo de deseñar e construír os pavillóns da Feira Mundial de Chicago, que abriría as súas portas en maio de 1893; Henry H. Holmes era médico e decidiu aplicar os seus coñecementos durante a exposición do xeito máis cruel. Mentres Burnham construía as paredes de espectaculares palacios, Holmes fixo construír salas de tortura nas adegas da súa casa nas que incontables mulleres atoparían a morte.

O que parece a trama dunha novela de terror foi a finais do século XIX unha realidade que sacudiu a todo un país e que tivo testemuñas excepcionais de homes tan diversos como Buffalo Bill, Theodore Dreiser e Thomas Edison. As tribulacións do arquitecto e do doutor, exemplos de orgullo e do mal máis insondable, chegan ata nós grazas a este extraordinario libro, a historia da tolemia.

Splendor and Vileness: The Story of Churchill and His Family Environment Durante o período máis crítico da guerra

Churchill, o último pirata inglés encargado de particionar Europa despois da Segunda Guerra Mundial. Un personaxe de primeira magnitude para entender a Europa dos aliados onde foi o interlocutor cos rescatadores, o mensaxeiro, o que acaba dando o ton en todas as negociacións. Un tipo que acuñou a frase "os nosos adversarios están diante, os nosos inimigos, detrás»Sobre a opinión da oposición no parlamento e compañeiros de partido no seu propio banco ... Tiven que ser intelixente e avisar coma un raposo.

Parece que sabemos todo (ou case todo) de Winston Churchill. E, con todo, como en toda a vida, algo sempre nos elude. E é aí, neses ocos deixados de lado pola historiografía oficial ou crítica, onde entra o excepcional talento narrativo de Erik Larson. Circunscrito a un período moi específico, de maio de 1940 a maio de 1941, o período máis sanguento da Blitz, este libro narra, case como unha novela, “como Churchill e o seu círculo sobreviviron a diario: os pequenos episodios que revelan como vivían as persoas na vida.A verdade baixo a tempestade de aceiro de Hitler. Ese foi o momento en que Churchill se converteu Churchillcando pronunciou os seus discursos máis impresionantes e amosou ao mundo o que era a coraxe e o liderado.

Neste traballo temos ao gran estadista, o orador e o líder que nunca parecían perder o norte, pero tamén o home que dubidaba das súas propias decisións, o aristócrata e bon vivo que botaba de menos a mocidade, o sentimental e o enfadado. O polifacético Churchill construíu a si mesmo un personaxe como unha historia con maiúscula. Larson cóntalle trazando o claroscuro das letras minúsculas. Ao final, como o propio Churchill dixo ao seu secretario: "Se importaban as palabras, deberiamos gañar esta guerra".