Do mesmo xeito que presentar aos árbitros de fútbol con dous apelidos dá un non sei que de autoridade, o Xénero negro español parece recuperar costumes e usos antigos. Porque igual que antes eran Manuel Vázquez Montalban o Francisco González Ledesma, atopámonos agora con novas grandes referencias con apelidos dobres como John Gómez Jurado, César Pérez Gellida y Anxo Gil Cheza.
Quizais sexa un acto de reverencia con aqueles outros que exploran primeiro o xénero policial máis escuro, cos seus incipientes escenarios criminais ibéricos; ou cos seus poderosos e intrincados misterios rescatados dos abismos da alma. Ou sen máis, pode ser que o común do primeiro apelido requira un reforzo diferenciador no segundo.
Por suposto, moitos outros grandes autores actuais do híbrido que xa é o thriller policial como Javier Castillo, Dolores Redondo non tire deste recurso.
A cuestión é que hoxe estamos aquí para entrar no o imaxinario, a escenografía e a trama dun Ángel Gil Cheza iso non para de crecer e gañar seguidores coas súas novelas que evocan o sinistro antes que poñelo, cunha arrepiante elegancia, navegando polos océanos do mal coa aparición dunha odisea actual.
Os 3 libros recomendados de Ángel Gil Cheza
Outono lonxe do niño
Houbo un punto de maior escuridade nas novelas iniciais do xénero noir. Véñome de cabeza mencionar a Vázquez Montalbán ou González Ledesma antes para recuperar ese aroma de cru derrota de heroes clásicos ou bos policías nun mundo sempre salpicado de corrupción e intereses.
Nesta ocasión, para esta novela, non se trata do mesmo senón dunha evolución para peor, como pasa con todo o malo. Quizais se trate diso, de que canto máis devolvemos como sociedade, máis teimamos en disfrazarnos de filántropos cargados de boas intencións e regras ad hoc das que ao final só se aproveitan os de sempre. Baixo o crime como peor consecuencia de toda deriva egoísta, interesada ou psicópata do ser humano, sempre resulta magnético descubrir as causas que nos unen no que é esencialmente humano, entregado aos medos, culpas e outras ofrendas ao macabro.
O destino une a Ivet, unha policía que se ve implicada en varios homicidios conectados desde o casual-temporal ata quizais o esencial, con Edgar, un xornalista comprometido coa dignidade da súa profesión cando a inercia e a vertixe empuxan cara a todo o contrario. Do outro lado de ambos, un delincuente rudo decidido a aparecer tan delicado como un gran asasino. Todo pode ser neste caso, desde débedas de sangue ata adversidades convertidas en loucura. A continxencia sitúa a Ivet e a Edgar no medio do ollo do furacán, onde todo se observa coa tranquilidade e o silencio previos á máis completa fatalidade.
O home que arranxou as bicicletas
Un título que lembra a unha historia. Todo un éxito pola deliciosa combinación que se nos presenta nesta trama. Porque Gil Cheza conseguiu facer unha mestura perfecta cara ao agridoce, coa traxicómica no seu sentido máis preciso de ambivalencia.
Está claro que o protagonista desta trama é o ausente, o falecido. E na súa composición póstuma, no seu legado, o autor soubo sintonizar en cada un de nós unha estraña ansia de inmortalidade. O que amamos en cada momento da nosa vida, os escenarios atrasados que ás veces visitamos entre soños ou divagacións. As persoas que algunha vez aínda se lembran de nós...
Foi fermoso mentres durou, como se pode adiviñar en diferentes momentos da novela, pero non se trata de considerar que o que é fermoso debe ser sempre fermoso porque o importante é que estivo tan na súa fugacidade para que nunca deixa de selo. A cuestión é que hai as tres mulleres na vida da protagonista. Son os tres grandes amores. Cun deles fíxose eterno no segundo, a súa filla. E co outro simplemente gozou desa beleza do fugaz. Quizais sexa que pensou ver a escena da reunión.
O caso é que, sen un legado o suficientemente atractivo para todos eles, a coincidencia nunca tería ocorrido. Polo tanto, o plan está ben delineado para que non haxa ningún fracaso. A partir dese momento todo o amor dun home que xa non vive xuntos na mesma casa con vistas ao mar, onde o home con máis paciencia do mundo arranxou as bicicletas para que nunca detivesen a cadencia do seu pedaleo.
Peixe na herba
Mergúllate no xénero negro e atrévete a recompoñer ou reestruturar como fixo Joel dicker no seu despegue global como best-seller.
Iso é un pouco do descuberto nesta novela que combina diversos enfoques cara á psicodelia dun lector atrapado entre flashes. Porque o pasado tamén é un gancho nesta trama, sen dúbida. Pero o importante é como ese mal sen resolver dun tempo remoto nos leva por unha fascinante Vila-Real actual, erguida misteriosamente sobre as súas profundas covas nas que parecen estar aparcadas as almas, a culpa e a pena por vellos crimes, das que se fan eco as galerías. entre outros mitos e lendas dese negro submundo que contrasta coa cálida luz do Mediterráneo.
Miquel Ortells e Ainara Arza, unidos por esas coincidencias que acaban sendo fíos ineludibles do destino. Desde a investigación da morte das mozas que case ninguén quere recordar, ata a escritura dunha novela pendente a través das vicisitudes dun fútbol feminino. Todos eses focos dispares que o autor manexa e move enganando ao lector, presentándolle ramificacións dispares que, con todo, están enraizadas nas mesmas ideas, en nocións elementais sobre a vida, a morte e o amor.
