Antes de cumprir os 30 anos, o escritor vitoriano alvaro arbina xa conseguiu un impresionante hat trick de grandes novelas entre a ficción histórica e o xénero misterioso. Unha bibliografía que lle gustaría a calquera outro autor consolidado do panorama literario nacional. E o que queda ...
Porque ademais da súa precocidade, Arbina amosou ese comercio gañado por marchas forzadas da virtude de alguén que descubre tan pronto o amor pola literatura como fonte de creatividade.
Se engadimos oportunidade ao enxeño, o asunto adquire ese ton que apunta a un éxito de vendas do éxito dun tema que, visto outros explosivos actuais como o do novela 1793, mostra que os lectores de todo o mundo están encantados con novas ficcións históricas cun compoñente negro ou suspensivo.
Non contento coas súas dúas primeiras novelas desta natureza combinada, Álvaro Arbina tamén afonda no thriller máis puro, na procura do xiro, a tensión, a lectura frenética ...
As 3 novelas máis recomendadas de Álvaro Arbina
A sinfonía do tempo
Mesturar enigmas da Historia coas peripecias igualmente misteriosas dalgúns personaxes constitúe un conxunto gañador dunha novela histórica. Só é necesario que o substancial, a historia e o estilo, acompañen con graza.
E como xa demostrou Álvaro Arbina no seu traballo previo A muller co reloxo, o estilo e a tensión narrativa son estándar. No caso de A sinfonía do tempo, espéranos unha nova gran novela. Porque o autor distribúe a trama como fai un mago cos xogos ás cartas. Desde os escenarios complementarios ata o gran nó da proposta narrativa, todo se desliza coa tensión e naturalidade dalgúns personaxes que desempeñan o seu papel con esa autenticidade necesaria cara á empatía lectora.
Dende a próspera sociedade vasca a toda unha Europa do século XIX que transita desde os séculos escuros cara á modernidade e os seus desequilibrios sociais: o mecanismo esencial do progreso, os conflitos latentes, pequenos detalles que escapan á historia oficial. O autor aliméntase de todo isto para converter un período histórico nunha aventura cara ao descubrimento de verdades subxacentes ou tamén nun thriller onde sofre cos personaxes e goza dunha lectura engaiolante, acompañado dun delicioso escenario.
A trama está chea de pequenas circunstancias e escenarios transcendentais no meramente histórico, e que avanzan entrelazándose, con esa arte narrativa que permite cruzar escenas máxicas e que acaba funcionando no seu conxunto, como a engrenaxe perfecta que transforma unha novela nunha o máis vendido.
Misteriosas desaparicións e loitas económicas socio-políticas, avances científicos que apuntan a grandes descubrimentos capaces de cambialo todo, descubrimentos que sorprenden ao lector e momentos nos que deixar de ler é totalmente imposible.
A sensación de que a historia avanzou en moitas ocasións por medio de segredos e intereses ocultos achéganos sempre con signos de certeza completa. Esta novela convídanos a multitude de especulacións sobre aquela época na que a humanidade asomaba o seu futuro máis esperanzador e á vez máis escuro, o século XX.
Os solitarios
Os cambios de rexistro sempre teñen o seu. É posible que atopes aos lectores encantados de aventurarte no novo dun autor que xa segues ou que xulga o novo con antelación se non te segues cos patróns coñecidos. A verdade é que o estilo, o manexo da tensión narrativa, a axilidade coas pinceladas precisas de detalle son unha virtude inconfundible xa na obra de Arbina.
Só se trata de explorar novos escenarios. E unha novela puramente de suspense sempre fai que queiras descubrir a actuación dun autor novo e sorprendente. A cuestión é que a novela comeza sen panos quentes, o crime preséntasenos na súa expresión máis macabra nunha especie de cabana no bosque feita como improvisado e estraño matadoiro para 10 vítimas. E non é que os 10 falecidos non teñan nada en común. A verdade é que non teñen absolutamente nada que ver.
Quen se dedicou a tan sinistra representación do mal lanzou unha mensaxe desconcertante: ninguén poderá imaxinar a orixe da súa animadversión criminal nin de lonxe. Porque cada morte é dun recuncho do mundo. E porque ninguén se pode imaxinar que carallo están a facer nese estraño lugar no medio dun bosque perdido. O investigador policial Emeli Urquiza está tan impresionado como desconcertado. O mesmo que o seu compañeiro para o caso, un Francis Thurmond que de boa gana se presta a axudar sen pertencer ao corpo.
Como se fose dunha revisión gore das novelas criminais do encerro estilo Agatha Christie, o noso enxeño terá que moverse á espera dese xiro, sen a posibilidade de que calquera dos 10 pechados na cabina poida dicir nada. Porque están mortos, por suposto, e todo o que poden dicir só se pode adiviñar ou intuír a partir dalgún sinal perdido no sangue e a neve do inverno máis duro xamais imaxinado.
A muller co reloxo
A chegada de Álvaro Arbina ao mundo da literatura pola porta de entrada, cunha novela histórica preparada sobre o lume lento do escritor latente.
Porque paradoxalmente polo que adoita suceder coas óperas en bruto, Arbina, como bo arquitecto, soubo armarse de paciencia para o mellor final do traballo. Dándolle ambiente e ritmo nun marabilloso equilibrio. Unha trama achegouse desde as frontes da Guerra de Independencia Española contra o Imperio francés, pero tamén desde a retagarda para servir unha rama paralela. Grazas a esta subtrama, a historia está cargada de suspense entre trucos políticos que ameazaron a Napoleón decidido a facer de Europa un espazo suxeito aos seus deseños.
Partindo de Vitoria na procura dunha cega sede de vinganza, acompañamos a Julián coa súa marabillosa intrahistoria inserida nos feitos fieis con ourivería narrativa. E chegamos ao comezo do final do conflito, cos soldados franceses presos na illa de Cabrera como reféns durante toda a guerra. Un repaso aos días máis duros dunha vez que se manifestou a vontade de conquista do emperador Napoleón. Unha aventura bélica que acaba compoñendo unha desas novelas perfectamente ligadas entre a historia e o suspense.
