Devoción

PUBLICADO NA ANTOLOXÍA ​​"CONTOS PARA O NÚMERO CEN" DE MIRA EDITORES

Devoción, si. Non hai mellor palabra para definir o que Santiago sentía polos seus bonecos de porcelana.

O vello faiado era o lugar agochado onde Santiago gardaba as súas preciosas figuras, e alí tamén pasaba as súas horas mortas, mimando a cada un daqueles títeres coa paixón dun deus creador dun mundo determinado. Ocupouse de limpar e facer espléndidos os seus rostros, brazos e pernas aburridos; co mesmo entusiasmo recheu e remendaba os descostumados dos seus pequenos corpos de algodón; coas últimas luces, cando non tiña outra tarefa, dedicouse a varrer minuciosamente toda a sala.

Obtivo pequenas pezas de modista e con grandes doses de paciencia deseñaba e construía delicados vestidos para as bonecas, ao tempo que lles coseba bos traxes para as bonecas. Imaxinou, con eles, os grandes salóns dos seus bos tempos. E ao son incesante de “Para Elisa” dende a caixa de música, fixo bailar variadamente a unha ou outra parella no chan improvisado, plataforma central elevada, necesaria para non desgastar o lombo canso e vello.

Mentres algúns bailaban, o resto das parellas agardaban a súa quenda sentados xuntos. O guapo Jacinto, apoiaba a súa pluma e o seu corpo de algodón contra a parede, os brazos baixados, inanimada rozaba modestamente a Raquel, a súa amada de longos cabelos vermellos e un sorriso eterno. Valentina baixara a cabeza oca sobre o ombreiro de Manuel e este aceptou de bo grado o xesto, sen embargo, estaba impasible, mirando cara diante cos seus brillantes ollos negros, delineados recentemente con habilidade por Santiago.

Só cando rematou todas as súas tarefas, o vello mirou para os seus bonecos e non puido superar as súas bágoas cando volveu recoñecer que nunca podía ver moverse as súas criaturas. Canto daría eu por darlles un alento de vida!

Un día máis, alá ás oito da tarde, cando a diminución da luz natural comezaba a engrandecer os restos do pequeno faiado, Santiago deixou os seus bonecos no seu andel e gardou os traxes nun baúl antigo, aínda que esplendoroso e brillante. para un verniz recente. Despois baixou á cociña da casa e ceou, acompañado do único ruído do tintineo da súa culler no seu prato de cristal, só regado cunha sopa aceitosa. Cando quixo escurecer, Santiago xa estaba na cama, pouco despois de mergullarse no fondo dos seus soños profundos.

Só un son insistente e monótono podía sacar a Santiago da súa ensoñación, e esta era a música repetitiva da caixa do faiado. O "Por Elisa" soou máis forte que nunca; un Santiago abraiado espertou e sentou no seu berce, descubriu ao instante que a música viña do faiado e maldiciu o seu selo por non pechar a caixa ben a tarde anterior.

O vello colleu a lanterna da mesiña de noite, percorreu con frialdade o longo corredor ata chegar ao punto de orixe do son. Colleu co seu gancho o anel da escotilla que daba ao faiado, tirouno e subiu a escaleira. Ao instante esa música invadiu todo.

A luz da lúa chea brotou pola fiestra e, ante os ollos do vello, de pé na pista de baile, Valentina e Manuel realizaban maxistralmente un delicado baile de porcelana. O vello observábaos, bailaban e bailaban os seus delicados bonecos e a cada volta parecían buscar coas súas miradas a aprobación de Santiago, que xa se puxera a chorar sorrindo.

Aquela visión conmocionou enormemente ao pobre Santiago, as súas pernas comezaron a tremer e o seu corpo delicado tremeu con escalofríos de emoción. Ao final, os seus pés cederon e os seus brazos foron incapaces de amarrarse a algo antes de caer. Santiago derrubouse pola escaleira da escotilla e mergullouse no chan do salón.

Ao final da caída un estraño son calou o "Por Elisa", foi o esnaquizo do seu corazón de porcelana.