It gefoel dat de treinen foarby binne, is net sa frjemd as pylger. It bart normaal mei elke stjerlike dy't op in bepaald momint mediteart oer wat net heul goed gie. It perspektyf kin jo sinkje of jo sterk meitsje, it hinget allegear derfan ôf oft jo wat posityf kinne ekstrahearje tusken fertriet en hopeleazens. Soks as in fearkrêft oer jo eigen libbenferlies.
Mar fansels binne gefallen lykas dy fan Pepa, de haadpersoan fan dit ferhaal, dy objektive gefallen fan ferlies fan libben. It is minske om te genietsjen fan 'e oarsaak fan in mem dy't ferdwûn is by it ferlies fan har man, mar de situaasje kin sa absorberend wurde dat it einiget mei it annulearjen fan de fersoarger.
It fertellen fan in libben dat ferlern is troch dit ûngelok ferlingd fan in mem nei in dochter is in dramatysk ynsjoch sûnder lyk. Uteinlik slagget it har mem om út har depresje te kommen, mar har libben liket ferdwûn te wêzen yn 'e tuskentiid fan it herstellen fan har mem.
As Pepa in flater hat makke of as se wirklik die wat se moast dwaan, is it dilemma dat foar Pepa ferskynt as it nije senario fan tiid sûnder tawijing om oer te jaan har foar har iepenet as in hurde emosjonele krúspunt.
Mar it hat miskien net allegear min west. Yn dizze tawijing oan it herstel fan har mem, hat Pepa leard te fjochtsjen en te besykjen it lytse positive út in beladen libben te heljen. Om dizze reden, doe't se Crina moetet, in frou dy't in slachtoffer is fan 'e blanke slavenhannel, swier en folslein annulearre troch har ûnderdrukkers, jout Pepa harsels lichem en siel oan har befrijing, foar alles en tsjin elkenien. En yn har nije wurk, yn 'e ferbettering dield mei dat nije slachtoffer, miskien sil Pepa úteinlik harsels ek frijmeitsje.
Jo kinne it boek keapje Gewoan libje, de nije roman fan Carmen amoraga, hjir: