بزرگترین پارادوکس جهان این است که زندگی در حاشیه راهی است که بیشتر شما را با روح ، با خدای ممکن و با جهان پیرامون شما مرتبط می کند. نیاز مبرم به چیزهای کوچک باعث می شود ارزش داشته های درون خود را داشته باشید ، بدون آنکه بتوانید در خارج از محل دیگری ، در گهواره دیگری متولد شده باشید ... و این غم انگیز ، تلخ است ، بدون شک ، اما یک بیانیه واقعی است و مانند زمینی است که پای برهنه شما در آن قدم می زند.
دهلی احتمالاً بهترین مکان برای تولد نیست. احتمال رکود در فقر 101 is است و با این حال ، اگر متولد شده اید ، اگر زنده بمانید ... زندگی می کنید. شما آن را حتی بیش از حد غنی و قدرتمند می کنید ، بی توجه به درام این فکر که آیا می خواهید غذا بخورید یا حتی بنوشید. من اصرار دارم ، این بسیار غم انگیز ، ناعادلانه و متناقض است ، اما در سطح روح و روح ، مطمئناً چنین است.
و ما در این مورد در وزارت عالی سعادت می خوانیم. وزارتخانه ای که ما از طریق شخصیت های مختلف از دهلی ، کشمیر ، مناطق افسرده و مجازات شده هند می شناسیم ، جایی که این موجودات کوچک مانند آنیوم می درخشند ، که قبرستانی را به خانه خود تبدیل کرده است ، یا مانند تیلو ، عاشق بسیاری از عاشقان که او آنها را در آغوش گرفته است. مشتاقانه بدبختی خود را تصحیح می کند.
خانم یبین نیز می درخشد ، با آن قلب ما فقط کوچک می شود ، و همچنین بسیاری از افراد دیگر از هند دور همچون آرونداتی روی او با قصد آشکار خود برای نکوهش به ما می آموزد و عظمت همه ساکنان دنیای زیرین و هیولای فضا و زمان را که باید زندگی می کردند به ما نشان می دهد.
از آنجا که نکته این است که این احساس در حد یک شکل شدید و بی بدیل از وجود است ، جایی که به نظر می رسد روح اگر یکی باشد و خدای دور به یکدیگر نزدیک نگاه می کند ، چیزی که ارائه نمی دهد ، در هر یک از لبه های آن ، شادی زنده بودن
می توانید کتاب را بخرید وزارت عالی سعادت، رمان جدید آرونداتی روی ، در اینجا: