به عنوان یک نویسنده تازه کار ، شاگرد یا داستان نویس نهفته که منتظر چیزی است که بگویم ، همیشه می خواستم از برخی نویسندگان در ارائه های خود انگیزه ها و انگیزه آنها برای نوشتن را بپرسم. اما وقتی خط حرکت می کند و شما آنها را با آنها ملاقات می کنید قلم چشمه و از شما می پرسند برای چه کسی؟ به نظر نمی رسد که آن سوال معلق را از آنها بپرسیم ...
بی تردید به همین دلیل است که من مشتاق اظهارات محرمانه مقاصد هر نویسنده ای هستم ، مانند صدایی که در رمان پخش می شود. اما فراتر از ظاهر حدیثی ، عملكرد ، لحظه متالیتریایی كه در آن راوی با صفحه خالی روبرو می شود تا دلیل نوشتن را توضیح دهد ، حتی بهتر است.
زیرا گاهی اوقات نویسندگان تشویق می شوند تا همه چیز را توضیح دهند ، و در کتابی اعتراف کنند که چه چیزی آنها را به "شیوه نویسندگی" به عنوان نویسنده تبدیل کرده است. منظورم مواردی مثل خودش است Stephen King با اثر خود "در حالی که من می نویسم" ، حتی نزدیکترین فلیکس رومئو با "چرا می نویسم".
در هر دو اثر، هر نویسنده به ایده نوشتن به عنوان یک کانال حیاتی بسیار شخصی می پردازد که به طور غیرقابل پیش بینی منجر به چیزی مانند زنده ماندن برای گفتن در مورد آن می شود. و موضوع ربطی به اراده تجاری تر یا منفعت ماورایی تر در مرحله آخر ندارد. به این دلیل نوشته شده است که نوشتن لازم است و اگر نه، چگونه به آن اشاره می کنید؟ Charles Bukowskiبهتر است وارد آن نشوید
اگر مطمئن هستید که چیز جالبی یا پیشنهادی برای گفتن دارید ، می توانید به طور تصادفی یک شاهکار بنویسید. در آنجا ما پاتریک ساسکیند ، سالینجر یا کندی تول را داریم. هیچ یک از این سه نفر برای اولین بار بر سندرم شاهکار غلبه نکردند. اما آنها مطمئناً چیز جالب تری برای گفتن نداشتند.
ممکن است نوشته شده باشد زیرا عجیب ترین اتفاقات برای شما رخ می دهد. یا حداقل این برداشتی است از آنچه که کینگ در اعتراف به کتاب حرفه ای خود به ما می آموزد. یا می توان آن را به دلیل افسردگی شدید و اراده سالم برای جدا شدن از احساس خسته کننده کلیت ، از هیاهوی خواسته های توده ها ، همانطور که به نظر می رسد فلیکس رومئو ما را ترسیم می کند ، نوشت.
نکته این است که در اعترافات مستقیم و گسترده تجارت روایی و همچنین در تلنگرهای کوچکی مانند آنچه جوئل دیکر در "حقیقت درباره ماجرای هری کوبرت" ارائه داد ، به عنوان مثال ، همه علاقه مندان به نوشتن خود را در مقابل می بینند. آن آینه شگفت انگیز که در آن طعم سیاه روی سفید کاملاً منطقی است.