آنتونیو د لا توره در زیر ظاهر خوبش همیشه ما را با جهش های غیرممکن خود غافلگیر می کند. در میان خاویر گوتیرز, لوئیس توسار و خود آنتونیو از فیلم‌شناسی اسپانیایی لذت می‌برد که در تفاسیری مانند این سه به ارزش افزوده آن اعتماد دارد. من بارها اصرار می کنم که شروع از یک ظاهر کلاسیک شجاعانه با گذر از یک تصویر رایج تر یکسان نیست. اما متوسط بودن فیزیکی مزایای خود را دارد. و این است که تحولات همیشه بسیار معتبرتر هستند. حتی در بازیگران بزرگی از این دست.
En el caso de Antonio de la Torre sorprende más si cabe por lo que indicaba al principio. En las entrevistas se nos representa un tipo amable, sin posibles aristas de personalidad a la vista (vamos, como cualquiera de nosotros, tapando filias y fobias en nuestras relaciones sociales). Pero frente a la cámara se desata el monstruo, el tipo atormentado o el héroe improvisado. Así que cuando nos topamos con una de sus películas no queda otra que aferrarse fuerte al sofá o a la butaca para emprender el viaje de la mutación y el desconcierto.
3 فیلم برتر پیشنهادی آنتونیو د لا توره
پادشاهی
در هر یک از این پلتفرم ها موجود است:تا کنون بهترین جهش هایی که توسط آنتونیو د لا توره دیده ام. سیاستمدار بی وجدان از نیروی مرکزگرای سیاست به سمت هلاکت برگشت. شاید مانوئل آن نوع بدنام نبود که در نهایت هست، زمانی که او را به هیولایی که از شکار فرار می کند، با او ملاقات می کنیم.
Pero las cosas son así en política. Como bien indica la película, los reyes caen y los reinos continúan. La incesante sensación de hartazgo frente a una clase política de aquí o de haya que tan solo está para el medro y el lucro indecentes. La evidente noción de que, como le dijo Churchill a un advenedizo parlamentario, los enemigos políticos no están en la bancada de enfrente, sino detrás, acechando para disponer ellos mismos de la corona.
Para ser político hay que tener tragaderas, espaldas anchas y fe para rezar a la diosa impunidad que confunde sus principios para extender a cualquier forma de obrar. Sumándole la benevolencia de un sistema extremadamente garantista incluso ante las evidencias delictivas más notorias, queda la idea de que tipos como Manuel nunca caen, sino que se transforman en nuevos hombres y mujeres con distintos nombres, pero con sucias herencias con las que capear…
En la persecución por la verdad, todas las mentiras del político son mucho más que ese cabalgar contradicciones asumidas para las huidas hacia adelante que son los pactos y acuerdos. Porque una cosa es fingir por el bien del partido y otra bien distinta es mentir para tapar bajo la alfombra los muertos y las ambiciones que crecen al cobijo del poder, transformando a todo político en su sombra.
بین مرگ و زندگی
در هر یک از این پلتفرم ها موجود است:به نظر می رسد کارنامه سینمایی آنتونیو د لا توره در اسپانیا کوتاهی کرده و با این تریلر دیدنی به تسخیر دنیای فرانسوی زبان می پردازد. فیلمی که در آن آنتونیو به لئو کاستاندا تبدیل می شود، راننده مترو که منتظر یکی از آن پیچش های بی پایان از ماهیت شخصیت خود است.
نقطه عطف برای شکستن ترومپ l'oeil وجود لئو، خودکشی پسر خودش است. مرگی که توسط خود لئو به صورت زنده دیده شده و قبل از آن هیچ کاری نمی تواند انجام دهد. تحت پوشش یک شرایط بسیار دراماتیک، چیز دیگری که با توطئه های بزرگ تعلیق روانشناختی همراه است شروع به آشکار شدن می کند.
ممکن است در مرگ پسرش انتقامی پنهان باشد. و این زمانی است که لئو مجبور می شود لباس های مبدل را پشت سر بگذارد و از مخفیگاه بیرون بیاید تا با وجود همه چیز با گذشته های آشتی ناپذیر روبرو شود. نه اینکه این یک استدلال کاملاً اصلی باشد. منظورم قهرمان داستان است که پس از سکونت در پوست دیگری زندگی دومی را تجربه می کند. نکته این است که آنتونیو د لا توره همه چیز را نزدیک تر می کند، مانند شدیدتر. همانطور که ما اهداف سست را کشف می کنیم، متوجه می شویم که وقتی چیزی برای از دست دادن وجود ندارد و خشونت ممکن است تنها شکل عدالت باشد.
گروه 7
در هر یک از این پلتفرم ها موجود است:فیلمی که در آن یکی از بهترین فضایل آنتونیو خودنمایی می کند. شخصیت او همیشه در اضطرابی حرکت می‌کند که از رفتار او به رفتار او می‌رسد. زیرا به نظر می رسد که رافائل، بازرس پلیس، آنچه را که قرار بود به یک فرد دیگر تبدیل کند، کنار می گذارد. و برای ادامه این شکاف، در راس یک واحد پلیس مبارزه با مواد مخدر، روند درست برعکس آن چیزی است که باید دنبال شود.
Al otro lado está Mario Casas, un joven policía llamado Ángel reflejado en el espejo de lo que fue Rafael cuando empezaba a enfrentarse a un sórdido mundo del hampa que nunca olvida sus cuentas pendientes. El Grupo 7 necesita de nuevos tipos sin conciencia, más al estilo de Ángel que de Rafael. Uno desubicado y el otro en pleno crecimiento dentro de un grupo que también sufre de tentaciones para incumplir con sus labores de control del tráfico de drogas.
Bajo esa sensación de proximidad con hechos reales, la interpretación de Javier de la Torre nos asoma al difícil ajuste de lo moral, el desempeño policial y las posibles extralimitaciones que llegan desde diversos frentes, por posibles pactos con mafias o por corruptelas internas que pueden ubicar al policía en medio de la tormenta perfecta.