پوشیدن ریکاردو پیگلیا او نویسنده پرورش یافته برتر بود. نویسنده ای که با باقی مانده بلوغ و مجموعه و بار همه چیز خوانده شده وارد رمان شد. تحت ترکیب نام میانی و نام میانی او ایجاد شد تغییر ناپذیر او امیلیو رنزینویسنده‌ای که با انبوهی از فراز و نشیب‌های خلاقانه، از جمله موارد سیاسی و اساساً حیاتی، روبه‌رو می‌شود، که پیگلیا گاهی حتی با بی‌تفاوتی جست‌وجو نسبت به طرح داستان به آن‌ها روی می‌آورد. چرا که پیگلیا نویسنده شخصیت‌ها، دیالوگ‌ها، سناریوهایی است که بالاتر از هر قصد روایی دیگری برجسته است.
بنابراین جستجوی نویسنده ای در Piglia که داستان کمابیش زنده ای را برای ما تعریف می کند ، با پویایی معمول یک طرح معمولی ، می تواند منجر به ناامیدی شود.
خواندن Piglia در حال آماده شدن برای چشیدن نوع دیگری از ادبیات بین آوانگارد و ضروری است. شناخت قهرمانان هر داستان چقدر اساسی است؟ در آنچه که روایت می‌شود فراتر از حضور شخصیت‌ها در سناریوهای مختلف درباره هستی، آفرینش، هنر، فلسفه، آرزوها و رویاها، تاریخ، آرزوها و... ارتباط دارد؟ انسانیت در پایان روز به ادبیات تبدیل شد. و با آن Piglia برای نوشتن کتاب های جذاب کافی و بیش از اندازه کافی است.
پس از اولین مرحله غوطه ور در جهان داستان یا رمان کوتاه ، با برانگیختن انواع متنوع نویسندگان توسط خواننده بزرگ ، پیگلیا با رمان تنفس مصنوعی به روایت در قالب گسترده حمله کرد که در آن رنزی دستورات نویسنده را به کاغذ تبدیل می کند.
اما فراتر از شخصی سازی نویسنده در طرح ، پیگلیا همچنین رمان های جنایی پر جنب و جوش را به ما ارائه می دهد ، آغشته به آن نیت دیگر ، حتی قصد تربیتی نثر او باعث ادبیات متال و همچنین مقالات درخشان در ادبیات در پاسخ به تاریکی وجود شده است. واقعیت در کوری نهایی خود
بنابراین نزدیک شدن به پیگلیا یکی از آن تجربه‌های ادبی متعالی است که نیاز به یک پایگاه خواندن قبلی دارد، اما در عمق خود راه‌هایی را به روی نویسندگان جوان جدیدی مانند نویسنده آرژانتینی باز می‌کند. سامانتا شوولین.
3 کتاب برتر توصیه شده توسط ریکاردو پیگلیا
خاطرات امیلیو رنزی
ناپدید شدن یک نویسنده شناخته شده معمولاً بازنشر و حجم هایی را به همراه دارد که آثار نابغه ناپدید شده را به هر خواننده نزدیک می کند. و این یکی از موفق ترین موارد است.
زیرا این جلد ما را به سوی آن دوگانگی ادبی ، بین جادو و عرفانی ، که ریکاردو پیگلیا و امیلیو رنزی تصور می کنند ، هدایت می کند. هر دو نویسنده ، نویسنده ، قهرمان داستان ... سردرگمی نقش هایی که جهان خلقت بسیار غنی را ارائه می دهد ، از جزئیاتی که نویسنده را به وقایع نگاری آنچه با قصد ابدیت تبدیل شده است تبدیل می کند. با وصیتنامه ای اساساً انسان فوق زمانه.
تعداد کمی از "alter ego" به میزان تعهد نویسنده با اثر خود می رسند. امیلیو ریکاردو است و داستانهای کتابشناسی خود را با وزن بیشتر یا کمتر ، در نقشهای اصلی یا اصلی ، مرور می کند. بنابراین کار به زندگی تبدیل می شود و زندگی کار می کند. ویتالیسم که از یک طرف آینه خالق به طرف دیگر می پرد.
این عنوان ساده که از "سالهای شکل گیری" ، "سالهای خوش" و "یک روز در زندگی" تشکیل شده است ، احساس خلاصه ای را که زیر بنای همه چیز است ، اراده می کند تا خود را در معرض روشنایی گاهی اوقات بیش از حد کور کننده قرار دهد. صمیمی ترین حقیقت
تنفس مصنوعی
و به ارزشمندترین اثر و اولین رمان نویسنده می رسیم. سال 1980 بود و Piglia در حدود چهل سالی بود که در آن بیش از یک بار شنیده بودم که عصر ایده آل برای هر نویسنده ای فرا رسیده است.
چیزی در حدود نیمی از راهی که در آن شما به اندازه کافی چمدانهای حیاتی دارید و نگرانی ها در آن با کشف حلقه اخیر که زمانی در جوانی شبیه طلا بود برانگیخته می شود.
نکته این است که این رمان همچنین خوانشی آغازگر نسبت به خود پیگلیا است. در این اولین ویژگی، Emilio Renzi مسئول انتقال دنیای Piglia در حال حاضر ظاهر می شود.
و بیش از هر چیز ، علیرغم موقعیت مکانی ، فیزیکی و تاریخی مشخص طرح ، توانایی تبدیل جزئیات به یک مثال جهانی را شگفت زده می کند.
امیلیو نویسنده‌ای جوان است که از طریق نامه‌ها، داستان یک آرژانتین را می‌سازد که در نهایت بر روی طرحی از چیزی که هرگز نباید می‌شد نوشته می‌شود، فیلمنامه‌ای که توسط شیطانی‌ترین اراده‌ها طراحی شده و تنها می‌تواند به واقعیتی به خاکستری منجر شود. چیزی که نویسنده مجبور شد در آن اواخر دهه 70 زندگی کند.
نقره سوخته
و پیگلیا همچنین می داند که چگونه داستان های هیجان انگیزی مانند این بنویسد که در آن محدودیت های اخلاقی، میزان فساد، تمایل جنون آمیز شرورترین ها برای تسلط بر بالاترین رده های قدرت را بررسی می کند... و با این حال... همه چیز را بررسی می کند. خیلی شوم انسانی .
طرف انحرافی که در اثر حرص و طمع و جاه طلبی های آن تقویت شده است، می تواند انسان ها را به سمت توجیه خشونت خود سوق دهد. یک ون توسط چند سارق سرقت می شود و از همان لحظه
Piglia ما را از طریق آن مجموعه اراده هایی که قادر به نقض قدرت، کشتن هستند، هدایت می کند. فقط نقشه‌های بین شخصیت‌هایی که قادر به انجام هر کاری هستند به اشتباه می‌افتد و در دنباله خونین فرار خود با آن بومرنگی پشت سر هم روبرو می‌شوند که جاه‌طلبی بیش از حد می‌تواند باشد.
